Tranen luchten het hart.

Het is een vreemd gevoel: iemand moeten missen die is overleden. Het is raar. Maar je geeft het, hoe dan ook, een plek. Maar geef je het écht een plek? Komt er een moment dat je echt kan zeggen: ja, het is veilig opgeborgen, rechtsboven in m’n hart ;-), en met respect en eer denk ik vaak nog aan die persoon terug zonder in tranen uit te barsten.

Geven we het echt een plek wanneer een geliefde naaste overlijdt? Of doen we maar alsof?

Mijn moeder is ruim 8 maanden geleden overleden. Na een lang ziekbed. Verwacht, maar toch ook onverwachts kwam hét telefoontje binnen op donderdagochtend 5 juli 2012. “Je moeder is overleden”. Ik zakte letterlijk (!) door m’n knieën heen. Dit kan niet waar zijn! Ik heb geen dag gezegd! En ik heb nog heel veel dingen niet gevraagd! Ik had….. Ik zei…. Zij…. Verd*mme!!!!!

Het komt op de meest onverwachte momenten naar boven. Verdriet. Zo gaat het weken goed. Dat ik met plezier terug denk aan m’n moeder en dat ik met gerust hart kan terug kijken op een mooi verzorgde uitvaart. Dat is dan toch in ieder geval iets wat je hebt kunnen doen. Maar dan ineens, in de rij bij de kassa in een winkel, hoor je een liedje wat net verkeerd valt. Zo hoorde ik vorige plots door de speakers galmen; “I’m mr Blue, I’m here to stay with you, and no matter what you do, when you’re lonely, I’ll be lonely too” (van Rene Klijn). De tranen sprongen in m’n ogen. In de winkel. Wegzuchten, wegslikken, kom, je best doen, it’s not the time, nor the place!

Van het weekend een prachtig feestje gehad van een vriendin en haar man. Tevens, sinds héle lange tijd, weer eens een keertje te diep in het glaasje gekeken. Oeps!!! Om 2 uur ’s nachts in de bar van het mooie kasteel kwam het gesprek op mijn moeder. En plots voelde ik de tranen wederom over m’n wangen rollen. Sh*t! Weer not the time, nor the place. Typisch geval van dronkenmanstranen. AWWWKWAAARD!!!! Maar het meisje met wie ik sprak leek het niet raar te vinden. The day after kon ik het toch niet laten om even naar haar te sturen: “Bedankt voor je luisterend oor en sorry voor de tranen”, waarop zij terug stuurt: “Geeft helemaal niks, tranen luchten het hart, is juist erg belangrijk!”. She has a point! Het is niet erg af en toe te huilen. Het lucht, bijna letterlijk, je hart en je ziel.

Ondanks de tranen zo nu en dan heb ik zelf toch wel het gevoel dat ik het een mooie plek heb gegeven. Of doe ik maar alsof? Wanneer weet je dat je het écht een plek hebt gegeven? Word je op een dag wakker en denkt: “Ja… het heeft oprecht een plek nu”?!?! Ach, ik denk echt dat de tijd het zal leren. Een rouwproces is voor iedereen anders en duurt voor iedereen ook anders.

Hoe dan ook: tranen luchten het hart. And they did!

——————————————————————————-

Winter sounds are crying like the old man’s slowly dying 
And the only sound, the wind that fills the trees 
Even colder comes the moon and though it never seems to soon 
Sudden stillness as the rainfall starts to freeze 

I’m mister Blue, 
I’m here to stay with you 
And no matter what you do 
When you’re lonely, I’ll be lonely too 
Oh mister Blue,
I’m here to stay with you
And no matter what you do 
When you’re lonely, I’ll be lonely too 

A young girl she’s shaded, bears the scars that never faded 
Of the baby that was born on Christmas day 
While the heavens sing their song, a child his life is never long 
Cause the food supplies will only last a day 

I’m mister Blue, 
I’m here to stay with you 
And no matter what you do 
When you’re lonely, I’ll be lonely too 
Oh mister Blue,
I’m here to stay with you
And no matter what you do 
When you’re lonely, I’ll be lonely too 

Patriot emotion is the cause of the commotion 
After all there’s really no one here to blame 
Soldiers taking orders cause they must defend the borders 
Of our nation and the other side is the same 

I’m mister Blue, 
I’m here to stay with you 
And no matter what you do 
When you’re lonely, I’ll be lonely too
Oh mister Blue,
I’m here to stay with you
And no matter what you do 
When you’re lonely, I’ll be lonely too 

I’ll come to you at night, when all the world is sleeping tight 
And lie beside you till the early morning dew 
You can’t hear me, you can’t see me, you can’t feel me when you read 
The folded letter she left addressed to you 

I’m mister Blue, 
I’m here to stay with you 
And no matter what you do 
When you’re lonely, I’ll be lonely too
Oh mister Blue,
I’m here to stay with you
And no matter what you do 
When you’re lonely, I’ll be lonely too 
I’m lonely too

———————————————————————————–

Advertenties

Dé reactie op ongevraagd advies.

Wat is dat toch met sommige mensen, dat ze te pas en (vooral) te onpas ongevraagd advies willen geven. Ze vragen zich niet af je daar wel op zit te wachten, ze gooien het gewoon over je heen. Is het goed bedoeld?

Waar eindigt goed bedoeld advies en begint het bemoei-zieke gedrag?

Afgelopen maandag bij de kassa van de Albert Heijn was de caissière mijn lading wekelijkse boodschappen aan het scannen. Lisa had de hele rit door de winkel een doosje pijnboompitten mogen vasthouden. Het rammelt lekker en het kan niet kapot. Geweldig zelf-verzonnen-speelgoed om zo’n kind even mee zoet te houden. Maar goed, de pijnboompitjes moest toch ook écht op de afreken-band (ik maak er bij deze een woord van). Met opgetrokken wenkbrauw keek Lisa mij aan toen ik het uit haar handen griste. Druppelsgewijs kwamen de boodschappen aan de andere kant de band weer af. Klaarblijkelijk had ik vervolgens de pijnboompitten nietsvermoedend al in 1 van de tassen gemikt want toen Lisa begon te protesteren kon ik ze niet meer vinden. De caissière gaf Lisa het pakje kauwgom wat ik er op het laatste moment nog bij had gegooid. Prima!!! Het rammelt ook, zit goed verpakt en ze kan het niet kapot maken. Valt dus ook onder de noemer “veilig-zoet-houd-nep-speelgoed”. De mevrouw die vóór mij had afgerekend stond ook haar spulletjes nog in d’r tas te laden. Plotseling hoor haar iets mompelen van: “Sjonge, wát gevaarlijk!”. Ik kijk op om te zien of ze het tegen mij heeft. Ze kijkt enigszins boos naar het pakje kauwgom. Ja, dan moet je vooral bij mij zijn! Ik zeg: “Pardon, zei u iets?”. Ze kijkt me aan en zegt: “Gevaarlijke snoepjes voor je kind, zou ik nooit doen”. Dussss! En het was voornamelijk de toon die de muziek zette. Ik hoorde mezelf terug zeggen: “Ja, het is ook niet voor haar, het is voor mij!”.

Toen ik de winkel uit liep bedacht ik me dat ik éigenlijk had moeten zeggen:

“Ja, onze Lisa eet kauwgom. Ze heeft tevens al een favoriete likeur en ze eet iedere dag friet met frikadellen, overgoten met wijn. Geen fruit, dat is allemaal onzin. We geven haar 1 pamper per week en ze gaat 3x per jaar in bad. Tevens is zij de kostwinner. Vinden we wel makkelijk en ze is goed in wat ze doet: ze runt een nachtclub, in Antwerpen. En dat allemaal terwijl ze pas 1 is. Goed he!!!!!”

En dit met een stalen gezicht, aan de kassa van de Albert Heijn. De reactie op die mevrouw haar gezicht zou onbetaalbaar zijn geweest!

De lijn tussen goed bedoeld advies en bemoeiziek-gedrag is denk ik, een heel groot grijs gebied. Het ligt er ook aan wie, wat zegt. Van de ene mens kun je het beter hebben dan van de andere.

Ach, voor de eerstvolgende bemoeizuchtige heb ik in ieder geval mijn antwoord al klaar ;-).

Don’t cry because it’s over…

Eergister was het zover. Ik ging van 29, naar 30 jaar. 

Al weken roepen mensen tegen mij: “joh, het doet geen zeer hoor”. Pfjieuw. Nou, gelukkig maar. Begon al te vrezen!

Nee hoor, ik vond het helemaal niet erg om 30 te worden. Ben blij dat ik het mag worden zelfs! Ik vind alleen tóch dat het een “ienie-mienie-beetje” aan voelt als “the end of an era”. Ja…. toch wel, ik geef toe! Kijk, je jeugd sluit je natuurlijk al veel eerder af, maar toch ben je in de 20 ook nog wel een beetje jeugd. Kind! Jong! Geaccepteerd onbezonnen! En 30 is ook nog steeds niet oud, maar mensen, even serieus: mijn vader heeft nu een kind van 30! 30!!!! Mijn moeder mag het helaas niet meer meemaken. Zij mocht maar 61 worden…. Pffff, ik verwacht eigenlijk pas met 52 op de helft te zitten ;-).

Maar goed, ok. Ik ben 30.

Note to myself: Gelukkig getrouwd. Twee dochters. Fabulous friends. Nog altijd die-hard fan van de Backstreet Boys. Leuk werk. Een hond. Oh ja…. en amazing shoes!!!!! 😛 Ik zeg; laat het volgende hoofdstuk maar beginnen met al deze onderdelen er in.

En met 30 kun je overigens nog net zo onbezonnen en spontaan doen als iemand die op de helft van mijn leeftijd zit. Gisterenavond liet ik de hond uit en had de headset van m’n iPhone in. We liepen op de stoep naast het fietspad, langs de kant van de weg en het nummer “Danza Kuduro –  van Don Omar ft. Lucenzo” kwam voorbij. En ik heb gedanst. In de regen. Samen met de hond. En mensen; dat was leuk! =) Ja, ik ben 30 en nog steeds gek! En I don’t care wat de voorbij rijdende auto’s daar eventueel wel of niet van vonden, daar ben ik geen 30 voor geworden om me dat aan te trekken.

van 0 tot 30.

… smile because it happened 🙂

Op naar de volgende 30 (plus)….

             

Ironie.

Aan het einde van mijn vrije middag besloot ik om met de kids nog even naar het winkelcentrum te gaan. Ik moest onder andere een bezoekje brengen aan de Blokker om wat nieuwe glazen aan te schaffen. Met al die (verjaardags-)feestjes in het vooruitzicht is het van belang dat je genoeg verschillende soorten glazen hebt staan en aangezien er wel eens wat uit mijn “Bridget-Jones-handen” valt, was het weer eens tijd het kastje een beetje aan te vullen.

Ik kocht bij de Blokker een paar Martini-glazen en een aantal Long drink-glazen. Ik kreeg dit alles mee in een grote stevige Blokker-tas en hing deze veilig en wel aan de Buggy. Ik moest daarna nog even naar de Albert Heijn en terwijl ik door 1 van de gangen daar wandel, klettert opeens de hele Blokker-boel langs de onderkant van de zak eruit. De volledige bodem was uitgescheurd. Wonder boven wonder hadden alle glazen de val overleefd.

Goed bedoeld liep ik na ons boodschappen-bezoek terug naar de Blokker om het even te laten weten: wellicht zijn meer van die plastic-zakken onstabiel en dan vind ik het wel belangrijk dat even te melden. Terwijl ik mijn verhaal doe wijs ik naar de doos Martini-glazen die ik voor het gemak even bovenóp de buggy had gelegd. Op de overkapping zeg maar. Het is nogal een stevige buggy dus het lag daar veilig. Ik pak de doos op en terwijl ik zeg; “Ja, alle glazen hebben de val overleefd, er was geen 1…”,

scheurt de achterkant om onbekende reden open en zien we 1 van de Martini-glazen door de lucht vliegen. Hij belandt op de grond en valt in duizend stukjes.

“…kapot!”

Ik kijk het meisje van de Blokker vol ongeloof aan en ze schatert het (volledig terecht) uit: “Nou, nu wel hoor!” .

De hele weg naar huis heb ik hardop gelachen…

heb ik weer!

De jeugd van tegenwoordig.

Een aantal dagen geleden zat Carmen tv te kijken en wel de tekenfilm Scooby Doo, die net was begonnen. Dat is “haar programmaatje”, zoals ze dat zo mooi zegt. Ze zat met open mond te kijken, toen plots de televisie uitviel. Althans; het beeld! Geluid hadden we nog wel. Verscheidene dingen geprobeerd maar we konden uiteindelijk maar 1 ding concluderen: de tv is kapot! Met grote ogen keek Carmen mij aan en ze zei: “Nou weet je wat mama….”

Ik dacht, nu komt het! Weet je wat mama…. ik ga een eigen tv bouwen van mijn enorme stapel lego. Of weet je wat mama, ik ga een schilderij maken waar Scooby Doo op komt te staan. Weet je wat mama, ik ga van klei een huis bouwen. Ik ga leren schrijven. Ik ga arme mensen helpen. Cure cancer! I don’t know what allemaal, maar van álles wat ik in grote geweldige dagdromen voor me zag komen in die split second, wat dít kind, míjn kind had bedacht nu te gaan doen na het uitvallen van de televisie, was toch wel het allerlaatste wat ik me voor me zag, het volgende wat ze daadwerkelijk zei:

“…er zit niks anders op…. ik ga verder kijken op jullie slaapkamer!”.

 

Het beest(-je).

Tijdens de afwas ’s avonds zet ik altijd een lekker muziekje op. Dat maakt deze saaie, verplichte huishoudelijke taak plotseling tot een swingend, positief iets ;-)…. en laten we eerlijk zijn: het moet tóch gebeuren, dus dan maken we er maar iets leuks van. Verschillende nummers passeren dan de revue. En niet alleen Backstreet Boys, maar bijvoorbeeld ook Adele, James Blunt, Usher, Jennifer Lopez, etc.! Maar zo kwam gister Marcel Woods met het nummer “the bomb” voorbij. WOW! Binnen no time stond ik terug in mijn studententijd: wonend in Breda op kamers, hbo-toerisme en op-stap-gaand van donderdag tot zondag. Dat was normale kost. En Marcel Woods met dat nummer kwam zeer regelmatig voorbij in die periode. Omdat het me terug bracht naar die tijd zocht ik ook een nummer op van Lady Dana; “Loving you”. Want, geloof het of niet, deze Backstreet Boys-fan ging tevens uit haar plaat op (hard-) Trance feestjes 10 jaar geleden. Wat een plezier hebben we gehad en wat hebben we staan springen!

Door die muziek dan weer te horen is het alsof het slapende beest, wat diep van binnen veilig opgeborgen zit en al een jaar of 8 een lekker definitief tukje doet, dan tijdens zo’n nummer begint te ontwaken. Eerst wordt het kalmpjes geprikkeld, gaande het nummer wordt het echt wakker en in het 2e gedeelte van zo’n nummer sluipt het z’n holletje uit en laat de energie door je lichaam banen. Je kunt je plots weer levendig herinneren hoe het is om te feesten van donderdag tot zondag. Te springen. Lekker een heeeeule hoop wijntjes te drinken en niet na 3 a 4 glazen al genoeg te hebben… Mijn god, met 4 rosé begon je pas!

Toen het nummer ten einde was, was het beest in me wakker. Maar in plaats van verder te feesten, besefte ik dat de afwas klaar was en ik eigenlijk best wel moe was….. Ja, kben 1o jaar verder! Het leven wat je nu hebt, had je toen niet. Ik dacht altijd, toen ik 19 was en ik iemand van bijna 30 trof die getrouwd was en 2 kinderen had: “Jeetje, wat een saai leven moeten die hebben. Toch niet leuk!!!!!”. En nu zit ik in precies die positie en kan met oprechte eerlijkheid en vol trots zeggen: it doesn’t get any better than this =). En ik mis het absoluut niet om dagelijks nog op stap te gaan. Je gaat uiteraard nog wel op stap en je doet leuke dingen, maar je gaat niet meer wekelijks van donderdag tot zondag weg. Daarbij komt kijken: ik zou het niet eens meer volhouden, al zou ik het willen! Want of jij nou op stap gaat of niet, de kinderen hebben maling aan een kater en staan in alle vroegte weer paraat voor je.

Maar heel af en toe wakkert het beest weer aan.  Of nou ja… zomaar voor 1 nummer dus, want daarna ben je bek-af! 😛

….. De afwas was gedaan en ik was blij: het beestje kon naar bed!

Terug…. 😉

Slowmotion.

Carmen kan al ruim een jaar zonder zijwieltjes fietsen maar pas sinds vorige week dat ze ook daadwerkelijk op haar eigen fiets naar school gaat. We wonen toch een stukje van school vandaan en het is met Carmen zeker zo’n kwartier fietsen. Voor zo’n 5-jarig kind heel wat dus!

We fietsen altijd dezelfde weg naar de basisschool en die route bestaat grotendeels uit veilig fietspad….. 1 stoplicht, 1 rotonde en 1 gewone weg oversteken (vlakbij school) daargelaten. Maar het fietspad start bij ons naast het huis en het is de veiligste route naar school. Als haar opa (mijn vader) haar komt ophalen fietsen ze klaarblijkelijk altijd een nét iets andere route naar huis. Grotendeels ook via hetzelfde fietspad, maar het laatste stukje rijden ze langs het winkelcentrum en door een redelijk drukke doorgaande weg. Alsmaar vraagt Carmen aan mij of wij ook een keertje zo terug kunnen fietsen. Eigenlijk zie ik dat nooit zitten en zo ook vanmiddag niet, maar ach; 1 keertje dan, ze fietst zo netjes aan de binnenkant naast mama, luistert zo goed en met opa rijdt ze ook zo…. we gaan het gewoon doen, per slot van rekening is het maar een klein stukje anders.

Het ging helemaal prima, totdat we links moesten afslaan onze straat in. Ik hoorde een auto ons naderen van achteren en ik wist dat het veiliger was om eerst te stoppen, de auto voorbij te laten gaan en dan links over te steken. Ik zei het al tegen Carmen op voorhand: “Er komt een auto aan, we gaan eerst stoppen en afstappen, goed kijken en dan pas oversteken!”.

Ik hoor de auto dichterbij komen, ik rem…. stap af…. en zie Carmen in plaats van te stoppen, haar stuur naar links draaien. En even leek alles in slowmotion te gaan. Ik hoor mezelf paniekerig doch erg zuiver op harde toon roepen; “CAARRRR—-MEEEEEN”!!!! Ik zag de linkerkant van haar gezicht verschijnen wat dus betekende dat ze doorfietste…. en ze stak daadwerkelijk over. M’n hartslag vloog onmiddellijk naar ongekende hoogte en ik keek snel achterom.

De auto was gestopt. En Carmen bolde met haar fietsje onze straat in.

Ik stak m’n hand uit naar de automobilist en riep boos dingen naar Carmen als in; “Potverdories Carmen, je had overreden kunnen worden, je moet naar mama luisteren!!!!”. Ik trilde van top tot teen. Ik kwam naast haar te fietsen en zag dat ze huilde. Ook zij was geschrokken! Ze vertelde me dat ze had willen remmen maar dat dat niet was gelukt en in de fractie van die seconde had ze gedacht: ‘dan fiets ik maar gelijk de straat in’.

Ik weet (gelukkig!) niet hoe het voelt om een hartaanval te krijgen, but I’m sure I was pretty close to it. Ik voelde de tranen branden en ik heb zeker nog 5 minuten m’n hart in m’n keel gevoeld.

3 seconden in slowmotion….

10 jaar ouder van de schrik!