Afgelopen zaterdag ging ik met mijn twee dochters naar het winkelcentrum, hier vlakbij. De jongste telg in de welbekende buggy en de oudste braaf aan de hand mee. Oh-oh-oh wat een perfectie, dacht ik nog toen ik het winkelcentrum in liep. Toen we de Albert Heijn weer verlieten was de buggy omgetoverd tot waar vrachtschip; én een kind erin, én volledig beladen met boodschappen en tassen. Opa (mijn vader) had zich er inmiddels bijgevoegd en hij besloot dat Lisa best wel even uit de buggy mocht. “Nou maar pap, da’s geen goed idee, want…”, maar mijn woorden vervaagde in de overweldigende energie die in de lucht hing: hij had Lisa al uit de buggy getild en liet haar vrolijk rond racen. Maar, dit heeft hij dan ook geweten: ik zag opa van links naar rechts hollen om de kleine duivel bij te houden. Wat een prachtig beeld en van binnen moest ik uiteraard gniffelen: I told ya so! Een kind van 21 maanden uit de buggy pakken en er naast laten lopen (te midden van een druk winkelcentrum) is net zoiets als poepen in bad: het kan wel, maar het slaat néééérgens op!!!! (Dank aan Silvester voor deze sublieme uitspraak)
Enfin, ik wilde nog even langs de Gal&Gal en het hele circus (genaamd: mijn familie) voegde zich erbij. Omdat ik in gedachte al hele rekken omver zag kelderen, vond ik het nu toch echt tijd om de kleinste druif terug in de buggy te zetten. Maar mevrouw zelf dacht daar anders over. Ze werd WOEST!!!! Ze had geproefd van haar vrijheid en was geenszins van plan dat op te geven. Carmen probeerde mij nog heel lief te helpen, maar Lisa was veranderd in een kleine heks. Het bezemsteeltje moesten we er bij denken, maar verder was het plaatje compleet. Terwijl ik Lisa nog altijd in de houtgreep vast had, verloor de buggy het gevecht en sloeg met alle zware tassen achterover. Ik hoorde de boodschappen splashen en rinkelen! Op dat zelfde moment begon Carmen te zingen, scheet Lisa haar broekspijpen onder en was ik écht heel even in staat de boel de boel te laten en gillend naar de kroeg te rennen. Maar toen…. kwam een aardige (ik denk-) Marokkaanse jongen mij te hulp. Hij hielp de buggy overeind en hing de boodschappentassen op hun plek.
Na herhaaldelijke dank van mijn kant af ging ik zelf verder met de “damage-control”. Luttele seconden later viel het me in m’n ooghoek op dat de jongen daar nog steeds stond. Ik begon me langzaam te ergeren. Heel vriendelijk natuurlijk dat hij me had geholpen, maar vanaf nu kon ik het zelf wel weer. Maar hij bleef staan. Even serieus, kerel, hoepel op!! Ik keek op en zag de jongen met grote vriendelijke ogen naar me kijken en zag vervolgens dat hij zeer geduldig met een zak aardappelen in zijn handen stond te wachten. Míjn zak aardappelen wel te verstaan, die uit één van de tassen was gevallen.
“Mevrouw, uw aardappeltjes nog”.
Ik smolt. Echt! Ik was in staat hem te omhelzen. Maar dat staat zo raar he; midden in de Gal&Gal een vreemde vent omhelzen, en dit met boodschappen overal, een onder gepoept kind, een zingende andere dochter en een opa die inmiddels allang en breed gevlucht was naar de auto.
Nooit saai, die uitjes van ons ;-).