Marokkaans fatsoen.

Afgelopen zaterdag ging ik met mijn twee dochters naar het winkelcentrum, hier vlakbij. De jongste telg in de welbekende buggy en de oudste braaf aan de hand mee. Oh-oh-oh wat een perfectie, dacht ik nog toen ik het winkelcentrum in liep. Toen we de Albert Heijn weer verlieten was de buggy omgetoverd tot waar vrachtschip; én een kind erin, én volledig beladen met boodschappen en tassen. Opa (mijn vader) had zich er inmiddels bijgevoegd en hij besloot dat Lisa best wel even uit de buggy mocht. “Nou maar pap, da’s geen goed idee, want…”, maar mijn woorden vervaagde in de overweldigende energie die in de lucht hing: hij had Lisa al uit de buggy getild en liet haar vrolijk rond racen. Maar, dit heeft hij dan ook geweten: ik zag opa van links naar rechts hollen om de kleine duivel bij te houden. Wat een prachtig beeld en van binnen moest ik uiteraard gniffelen: I told ya so! Een kind van 21 maanden uit de buggy pakken en er naast laten lopen (te midden van een druk winkelcentrum) is net zoiets als poepen in bad: het kan wel, maar het slaat néééérgens op!!!! (Dank aan Silvester voor deze sublieme uitspraak)

Enfin, ik wilde nog even langs de Gal&Gal en het hele circus (genaamd: mijn familie) voegde zich erbij. Omdat ik in gedachte al hele rekken omver zag kelderen, vond ik het nu toch echt tijd om de kleinste druif terug in de buggy te zetten. Maar mevrouw zelf dacht daar anders over. Ze werd WOEST!!!! Ze had geproefd van haar vrijheid en was geenszins van plan dat op te geven. Carmen probeerde mij nog heel lief te helpen, maar Lisa was veranderd in een kleine heks. Het bezemsteeltje moesten we er bij denken, maar verder was het plaatje compleet. Terwijl ik Lisa nog altijd in de houtgreep vast had, verloor de buggy het gevecht en sloeg met alle zware tassen achterover. Ik hoorde de boodschappen splashen en rinkelen! Op dat zelfde moment begon Carmen te zingen, scheet Lisa haar broekspijpen onder en was ik écht heel even in staat de boel de boel te laten en gillend naar de kroeg te rennen. Maar toen…. kwam een aardige (ik denk-) Marokkaanse jongen mij te hulp. Hij hielp de buggy overeind en hing de boodschappentassen op hun plek.

Na herhaaldelijke dank van mijn kant af ging ik zelf verder met de “damage-control”. Luttele seconden later viel het me in m’n ooghoek op dat de jongen daar nog steeds stond. Ik begon me langzaam te ergeren. Heel vriendelijk natuurlijk dat hij me had geholpen, maar vanaf nu kon ik het zelf wel weer. Maar hij bleef staan. Even serieus, kerel, hoepel op!! Ik keek op en zag de jongen met grote vriendelijke ogen naar me kijken en zag vervolgens dat hij zeer geduldig met een zak aardappelen in zijn handen stond te wachten. Míjn zak aardappelen wel te verstaan, die uit één van de tassen was gevallen.

“Mevrouw, uw aardappeltjes nog”.

Ik smolt. Echt! Ik was in staat hem te omhelzen. Maar dat staat zo raar he; midden in de Gal&Gal een vreemde vent omhelzen, en dit met boodschappen overal, een onder gepoept kind, een zingende andere dochter en een opa die inmiddels allang en breed gevlucht was naar de auto.

Nooit saai, die uitjes van ons ;-).

Advertenties

A loo with a view.

Op het moment dat kinderen je leven aanvullen, sta je eigenlijk niet stil bij álle dingen die gaan veranderen. Hoe dan ook; gaande de weg kom je daar vanzelf achter. Buitenom alle gelukszalige zaken die de kiddo’s met zich meebrengen, is er ook een andere kant; je privacy wordt beperkter, je vrijheid om te gaan en staan waar je wilt, op de momenten dát je dat wilt, wordt minder én….. je poept ineens met publiek. Heel af en toe heb je nog wel eens de luxe om op de pot te kunnen gaan zitten zoals je dat gewend bent: rustig in je eentje, met de deur stevig dicht! Echter, dat blijken achteraf momenten te worden die je koestert, want over het algemeen wordt ook deze persoonlijke activiteit (die je in alle rust zou willen uitzingen) je ontnomen, nadat de kleine kinderen zijn gaan lopen.

Vanmiddag was het een middagje dat ik politie-agentje moest spelen. Althans, voor m’n gevoel dan toch. “Nee laat dit, nee laat dat, afblijven zus, afblijven zo”, etc. etc. ET CETERA!!! Pfffff! Op het moment dat ik na een aantal uur agenten-werk, moest gaan plassen maakte ik mijn beide dochters zeer duidelijk: “Dames, mama gaat plassen en ik wil nu eens géén kinderen aan de toiletdeur hebben staan! Is dat duidelijk?”

Enigszins geërgerd deed ik de wc-deur dicht en ging zitten. Eindelijk; plassen zonder uitzicht! Maar wacht; de deur niet op slot gedaan!

En terwijl ik dit dacht zag ik heel langzaam, en heel stilletjes de deurklink naar beneden gaan. De deur ging langzaam open en een klein krullenbolletje van 1,5 keek me met grote ogen aan en een kleuter van 5 stond er beteuterd achter, waarna zij vervolgens fluisterde: “Maar mama…. wij moeten óók plassen hoor!”.

Toegegeven: ik moest lachen!

A loo with a view. Twas ff wennen! 😉

Beschaafd.

Marktplaats. Een virtuele markt waar je dingen kan kopen en verkopen. Nieuw én tweedehands. Ik heb daar al menig spulletjes zowel ge- als verkocht. Helaas ben ik ook al eens bedonderd (aantal jaar geleden). Sinds dat moment ben ik heel voorzichtig geworden. Eerst kijken hoelang iemand al actief is op marktplaats, of die persoon ook nog andere advertenties heeft, etc. etc.!

Het gebeurt zelden dat je je geld diezelfde dag op je rekening hebt staan als je iets verkocht hebt via marktplaats. Of langs de andere kant van het verhaal: dat je je spulletjes binnen een dag in huis hebt ná het overmaken. Het voelt alsof je, aan welke kant van de lijn je ook staat: geduld moet hebben via deze online markt. Afgelopen week heb ik van ‘Blond Amsterdam’ twee kop & schotels via marktplaats gekocht. Tweedehands, maar er stond bij vermeld: ‘In zeer goede staat’. Ik bood een tientje. Gezien daar nog verzendkosten bij komen van €6,75 vond ik €16,75 in totaal een mooie deal voor twee kop & schoteltjes, waarvan de nieuwprijs rond de 30 Euro ligt. Het meisje reageerde snel en de deal was gesloten. Diezelfde minuut maakte ik het geld over. Twaalf uur daarna kreeg ik een mailtje dat ze het servies verzonden had en nog geen 24 uur later kwam het pakketje bij me binnen.

Werkelijk, ongelooflijk!!!!!!! En dit dus positief bedoeld! Het was een grote doos, volledig gevuld met bubbeltjes-plastic en zacht papier. Met zeer grote zorg was het servies ingepakt en beschermd. En dan te bedenken dat ze maar een tientje van me had gekregen! Ik denk dat het verpakkingsmateriaal haar al de helft heeft gekost. En alsof het allemaal nog niet een cadeautje genoeg was, zat er ook nog eens een kaartje bij;

“Heel veel plezier met de kopjes. Groetjes”.

Echt, mijn geloof in de marktplaats-mensheid is volledig terug.

Beschaafde mensen…. ik hou er zo van!

Ongeschikt.

Ik vergelijk het die-hard-fan zijn van een band, wel eens met topsport en ik vermoed dat menig ander fan dit met me eens is. Uiteraard is dit een vergelijking van niks, maar het is wel zo dat je tijdens iedere tour in een vol-continue-shift zit. Je reist van plaats naar plaats om jouw favoriete band te zien optreden. Je wacht úren voor hotels om een ontmoetingsfoto te scoren. Je gaat stad en land af voor een handtekening en soms, heel soms, reis je zelfs naar een volledig ander continent voor dit alles. Voor een die-hard fan zijn dit geen onbekende uitspraken.

Onlangs stond ik in een lange wachtrij voor de kassa en het zag er naar uit dat we nog wel even moesten wachten tot we aan de beurt waren. Twee vrouwen voor mij raakten in gesprek. Eén van hun was kort geleden naar een concert geweest en ze had een heuse staan-plaats vervuld. En toen kwam het…. het beklag. Alsof deze dame nog nooit iets te klagen had gehad, tot nu toe! Nog nooit ongelukkig was geweest, tot het moment dat ze naar een concert was gedwongen. Ze was zó aan het klagen dat het leek alsof ze klachten kotste.

Het was tijdens het betreffende concert te warm geweest. Te koud. Te klef. Te druk. Te veel geschreeuw. Te weinig toiletten. Te weinig tijd om te gaan plassen. Géén tijd om te poepen. Te koud eten. Te warm eten. Geen tijd óm te eten. (Eten???) Geen ruimte. Geen goed geluid. Onduidelijke EHBO-posten. Te veel gedram. En hetgeen waar ze zich nog wel het meest aan had geërgerd, was het lange wachten. Ja, de enige conclusie die zij hier zelf uit kon trekken was: ‘volgende keer ga ik zitten!’.

Dus.

Ik gniffelde in mezelf. Halverwege haar beklag zat haar auditie er allang op. Het enige wat ik namelijk kon denken was:

😉

Thuiskomen.

Afgelopen weekend ben ik samen met mijn oudste dochter (die vijf jaar is) een weekendje naar de grote stad gegaan. De grote stad; Amsterdam! Gewoon, gezellig een keer met z’n tweetjes. Aangezien wij ergens in het Zeeuwse Zuiden in een dorp wonen, heeft Carmen nog nooit een echte grote stad gezien (oké toegegeven; we wonen in een plaats met stadsrechten, maar het blijft een dorp ;-)). Zaterdagochtend gingen we op pad. Ik had besloten niet met de auto te gaan, maar lekker met de trein. Maakt het avontuur voor haar alleen maar groter, want ook dát was een primeur voor haar. Ze bleef het dan ook consequent de bus noemen, want wat moest ze nou eenmaal met het woord “trein” ?!

Van te voren had ik me bedacht om het potje mee te nemen. Het potje als in: waar het dametje op zou kunnen gaan zitten indien er onderweg plots geplast moest worden. Ik bedoel: trein-toiletten zijn goor. En niet zo’n beetje ook! Een man heeft er geen last van, want die kan staan en ook een volwassen vrouw kan improviseren door te “hangen”. Maar een kind van 5 kun je niet laten hangen, dat wordt 1 groot drama. Dus: potje mee en een rolletje “Hello Kitty” wc-papier. En jawel, het moment kwam; kind op de pot, potje leeg kiepen op de wc, schoonmaken, wc-papier mee spoelen en klaar is Kees… uuuh Carmen. Ik vond het zelf eigenlijk best briljant en dit werkte dan ook als een…. ja: trein!

In Amsterdam heeft Carmen haar ogen uitgekeken. We spraken af met 2 vriendinnen van mij die in de hoofdstad wonen. We gingen lekker picknicken in het Vondelpark en genoten van de zon, hapjes, drankjes & muziek en struinden daarna door de Amsterdamse straten weer terug naar het appartementje van 1 van die vriendinnen, waar we ook bleven slapen. Carmen vond alles fascinerend. Ze vond het groot gevarieerd publiek in de stad interessant, ze vond de trams en metro’s indrukwekkend én volgens Carmen was de lucht daar ook blauwer dan thuis. Toen we nog even snel 1 van de Albert Heijn’s binnen gingen om pannenkoekenmix te halen (wat op het menu stond die avond) bemerkte Carmen zachtjes op: “Hmmz, de Albert Heijn bij ons in het winkelcentrum is wel véél groter dan deze hè mama”. Gelukkig… er is toch nog iets wat Amsterdam niet heeft en wij wel! 😉 😛

Op de terugreis de dag daarna zaten we beiden moe maar voldaan terug in de trein. Carmen keek dromerig uit het raam en zei plots: “Oh, ik heb zo’n zin om alle “Asterdam”-dingen tegen papa en Lisa te vertellen :-).

Dat is mijn inziens ook hét puntje op de i van het reizen: thuiskomen! Met je rugzak vol ervaringen, waarvan je niet kunt wachten ze te delen.

Levensles.

Vanmorgen zat ik met mijn 2 dochters in de auto; we waren op weg naar de basisschool. De jongste zat achterin, in het kinderstoeltje en de oudste voorin naast mij. Zij vindt het de laatste tijd erg stoer om van voor te gaan zitten. Uiteraard op de autostoel-verhoger en het spreekt voor zich: goed in de gordels.

We reden met de ramen half open en een fris zomerbriesje vulde de auto. Ik schoof mijn zonnebril van bovenop mijn hoofd tot op mijn neus, want de zon scheen toch wel erg fel via het raam naar binnen. Ik slaakte een gelukzalige zucht en zei: “Oh meiden, wat heb ik zin in de vakantie van de zomer, lekker naar het strand enzo!”. Ik weet dat Carmen ook ontzettend uit kijkt naar onze vakantie en dus had ik een euforisch “Ik ben het met je eens”-antwoord verwacht. In plaats daarvan zag ik haar naar mij kijken, toen fronsen en vervolgens zei ze:

“Weet je waar ik zin in heb mama? Gewoon in vandaag!”

*Even stil*

“Oh, en ook wel in morgen!”.

Dus…..

Terwijl mijn mond open viel van haar zeer wijze woorden keek ik, al rijdend dus, even opzij naar haar. Ik zag haar glunderend naar buiten kijken, terwijl ze genoot. Van helemaal niks. Of juist van alles!

Filosoofje in de dop?

Zeg me dat het niet zo is.

Met een brok in m’n keel luister ik deze avond naar de live uitzending op radio 2 van de Alpe d’Huzes 2013. Mijn man en ik bereiden ons voor op de Alpe d’Huzes 2014 en wij hopen hier voor ingeloot te worden in september/oktober dit jaar. Waarom we dit willen doen? Is het een persoonlijke overwinning? Gaat het alleen maar om het geld inzamelen en aanleveren? Of gaat het ook nog om emoties, gevoel en waargebeurde verhalen?

Het gaat om al die dingen! Ik denk dat iedereen die mee doet een persoonlijke reden hier voor heeft. Een dierbaar familielid verloren aan kanker, een geliefde buurvrouw, een vriend, een kennis. Of je daar dan voor rijdt? Het motiveert je wél jezelf hiervoor op te geven en er voor te gaan. Het stimuleert het “Opgeven is geen optie”-fenomeen! Maar je rijdt voor alle mensen die leven. Mensen die leven en kanker hebben. Mensen die leven en door jouw bijdrage hopelijk wel oud kunnen worden. Liefst heel oud. Of in ieder geval: ouder! Dat is de drijfveer. Iets kunnen doen voor een ander.

Net met tranen in m’n ogen geluisterd naar “Zeg me dat het niet zo is” (origineel van Frank Boeijen) gezongen door Coosje Smid. Zelf (ook) haar moeder vorig jaar verloren. Het is niet goed te omschrijven hoe het voelt als iemand die je zo dierbaar is, zo ziek is. En je die persoon iedere dag weer verder ziet aftakelen. Er is niets wat je kunt doen, behalve steunen en sterk zijn.

Het voelt alsof we in dit geval wél iets kunnen doen. Al is het een beetje. Namelijk fietsen! Fietsen, iedere keer een stuk verder. Fietsen tot we niet meer kunnen. Fietsen om geld in te zamelen. Potverdorie, fietsen om er hopelijk voor te zorgen dat kanker beter bestreden kan worden. Dat er genoeg geld is voor dat soort onderzoeken.

En je hoopt natuurlijk altijd, overal en voor iedereen, dat niet (nog) iemand uit je nabije omgeving met dergelijk nieuws overspoeld wordt.

Bij deze een RESPECT voor iedereen die vandaag, op de 1e koersdag van de Alpe d’Huzes 2013, 1 of meerdere keren de berg op is gefietst voor dit goede doel, met betrekking tot alle eerder genoemde redenen.

—————————————-

Zeg me dat het niet zo is!

Zeg me dat het niet zo is 
Zeg me dat het niet zo is 
Zeg me dat het niet waar is (1x)

Ga je mee vanavond naar ons lievelingsrestaurant 
Een tafel voor twee 
Ik heb gebeld, ze weten ervan
En we drinken totdat de zon opkomt 
En we vergeten 
De oneerlijkheid van het lot 

Zeg me dat het niet zo is 
Zeg me dat het niet zo is 
Zeg me dat het niet waar is (2x)

Kom we gaan trek je jas aan 
Anders wordt het te laat 
Kom eens hier 
Ik houd je vast. Ik laat je nooit meer gaan 
En ik vertel je een grap die je laat huilen van de lach 
En we vergeten 
De blikken van de mensen in de stad 

We doen net alsof het niet zo is 
Alsof het niet zo is 
Alsof het niet waar is 

We doen net alsof ze gewoon verder leeft 
Alsof ze gewoon verder leeft

Zelfs als het niet zo is

—————————————-