Morgen weer een nieuwe dag!

Verdriet. Enerzijds gecompliceerd verborgen, anderzijds transparant. Het is een emotie die niet altijd goed onder woorden te brengen is. Het is een gevoel, die je met jezelf in aanraking laat komen tot in de werkelijke kern. Een gevoel wat je maag doet keren. Soms kweekt verdriet wel eens het idee dat het meer met je doet dan ultieme vreugde. Het doet natuurlijk ongetwijfeld evenveel met je, maar dan de andere kant op. Zolang de blijdschap en het verdriet in een mensenleven maar een beetje in de juiste balans zit, met natuurlijk het liefst iets meer vreugde dan tranen, is er niks aan de hand. En tranen van vreugde mag onbeperkt ;-).

Deze week is, tot nu toe, een huil-week hier. Gelukkig niet alleen van verdriet, maar ook van héle leuke berichten. En dit niet alleen van mezelf, maar voornamelijk van anderen. Zowel de verdrietige- als de blijdschap-mededelingen. En zulke dagen vreten energie, ook (en misschien wel voorál) het met een ander mee huilen. Het is natuurlijk zo dat je niet voor niks met een ander mee huilt. Je huilt met de ander mee omdat je je met die persoon verbonden voelt. Omdat je het plezier deelt. Of juist de angst. De boosheid. Het verdriet. De onmacht.

Tranen van onmacht, die zijn nog het ergst!

Gelukkig is een potje blèten goed voor de ziel. En hoewel ik de week gestart ben met een hele hoop gecombineerd soort tranen, kan ik u melden dat alles hier in dit huishouden in orde is hoor =). Da’s vast weer een pak van jullie hart ;-).

Nu tijd om te douchen en naar bed te gaan. Ik wens ieder van jullie een goede nachtrust en onthoud……. morgen weer een nieuwe dag!

© Eveline – Augustus 2013

Caught in the middle.

Als moeder wil je alles kunnen. Je wil én een goede moeder zijn, én een goede echtgenote, een goede vriendin, een goede werkneemster, een goede gesprekspartner, én én én….  en ja: dit kan wel eens lastig zijn.

Gisteren trof ik mezelf, mijn kids en een groepje andere mensen gezellig aan op het terras. De meiden hadden lol en ik had ze goed in het vizier. Maar ze wilden (en namen) steeds iets meer vrijheid. Eerst rond de tafel, toen rond drie tafels, toen rond het terras en stapje voor stapje een stukje verder. Over de oudste telg maak ik me niet zo druk, maar de jongste moet nog twee worden….. Vind ik wel een ander verhaal en bij haar wil ik de vrijheid het liefst nog ietsjes beperken dus!  Maar enfin, de sfeer was goed en de voornaamste eis die ik gister stelde was: zolang ik jullie beiden nog maar wel kan zien! We zaten op de markt en auto’s konden op dat moment maar op één gedeelte van de markt komen en verder was het autovrij. Op het terras en de rest van het autovrije gedeelte mochten ze hudderen. En ondanks dat ik vrij relaxed in m’n stoel zat, zag ik me zelf toch steeds kijken, verder gaan met het gesprek waar ik mee bezig was, kijken, verder praten, kijken, luisteren, kijken, verder luisteren…. praten…. luisteren… ooooooh, al een klein tijdje niet meer gekeken….. maar wacht: daar zijn ze!

Best een beetje……. vermoeiend!! 😉

Op een gegeven moment raakte ik verwikkeld in een interessant licht filosofisch gesprek. Mijn aandacht werd op de proef gesteld, want ik wilde dit gesprek voeren, maar ja, de kinderen ondertussen ook in het vizier houden. Luisteren, kijken, praten, kijken, luisteren, kijken, praten…. luisteren…. praten…. snel kijken, huh waar zijn…. omkijken…  en toen; “MEISSIE!!!!!!“. Ik zag de jongste spruit waggelen richting een voorbij vliegende auto (oké, de betreffende auto ging aanzienlijk minder snel dan ik nu doe schetsen, maar het kwam over als 350 km p/u :-P). Ik  snelde van het terras af en tilde haar op. Met een overactief bonkend hart liep ik terug naar onze tafel en zette ik haar vast in de buggy. Zij én zuslief waren werkelijk woest omdat ik één van de twee tijdelijk in gevangenschap hield, maar het kon me niks schelen. “Je blijft nu even bij mama!”.

En je zag mensen kijken,…. écht kijken, als in: “Maaah, bijna dat kind aangereden! Die moeders van tegenwoordig ook!”. Ach, wellicht had ik dat ook wel gedacht als ik hun was geweest. En misschien is het ook wel nooit goed bij de goegemeente…. Kijk je te veel, ben je een overbezorgde moeder die niet kan genieten, kijk je te weinig, ben je laks…. En laten we eerlijk zijn: een overreden-kind is ook weer niet nodig in de strijd naar de gulden middenweg :-P…

Caught in the middle!

Niet lang daarna voegde mijn man zich bij ons op het terras. Mooi! Konden we de ‘oplet-taak’ een beetje verdelen ;-).

© Eveline – Augustus 2013

Helder moment.

Ik schrok wakker, greep naar m’n telefoon, klikte ‘m aan en zag in beeld; 07.28 .

SHOOOOT! Ik vloog uit bed en haastte mij, nog half in slaap, naar de badkamer. Oh wat ben ik laat- hoezo heb ik m’n wekker niet gehoord- altijd zo vervelend; jezelf verslapen- gebeurt me vrijwel nooit! *Haast-haast-haast* Snel; opfrissen, haren kammen, kleding aanschieten, make up doe ik straks wel. Net voordat ik de deurklink aanraakte van de kamer van de jongste telg kreeg ik ineens hét heldere moment:

Wacht!!!!! Het is zaterdag!

….. Toen ben ik nog maar even terug gaan liggen ook ;-).

Fijn weekend allemaal!

 

© Eveline – Augustus 2013

Vrouw anno 2013

~ Druk, we gaan, de dagen vol,
Vermoeid, verlept, de tijd tikt door.
De kids, de hond, energie voor tien,
De man, oh ja… die wil ook worden gezien.
De vriendinnen, de uitjes, allemaal ook daar,
De hobby’s, de sporten, ja we zijn nog niet klaar!
Literatuur, de boeken, ook dat missen we niet.
Het NRC in de ochtend en opnieuw gaat het lied!~
© Eveline – Vrouw anno 2013 – geschreven april 2013

Het is zo; vrouwen nemen graag én vaak te veel hooi op de vork! We zeggen ja tegen dit en ja tegen dat. Maar mijn lijf zegt nu even HO! En dus lig ik eens een keertje vóór tien uur op bed :-D. Da’s weer even geleden! Het zal me goed doen! Welterusten allemaal =).

© Eveline – Augustus 2013

Mannen van mars, vrouwen van venus.

Man vs vrouw.

Overal en altijd kom je dezelfde soort verhalen tegen: vrouwen zijn vrouwen met vrouwen-reacties, mannen zijn mannen met mannen-reacties.

Mijn man probeert te stoppen met roken. Hij vindt dat nogal lastig en dus gaat het niet geheel vlekkeloos. Maar, hij probeert het en dat is stap één! Ik daarentegen wil, bij wijze van spreken, best begínnen met roken, maar het lukt me niet ;-). Heel af en toe wil ik voor een gelegenheid nog wel eens een pakje kopen en kan dan van die paar sigaretjes heus genieten, maar dan is het weer klaar. En dan kom ik wéken later dat pakje ineens weer tegen onder in mijn tas, met de helft aan inhoud er nog in.

Toen de echtgenoot aangaf te willen stoppen met roken waarschuwde hij me al: áls je een pakje hebt, verstop ‘m dan, want ik rook ‘m op. Oké, no problem. Twee maanden geleden had ik weer eens een pakje gekocht en ik had deze met nog een sigaretje of tien vervolgens dus verstopt. Mopperend hoorde ik de hubby af en toe briezen: “Wáár is het verstopt?”. Gna-gna… blijkbaar goed genoeg.

Afgelopen weekend werd één van mijn liefste vriendinnetjes (ook) dertig en zij vierde dit zaterdagmiddag. Oh leuk, dacht ik nog de avond ervoor; kan ik m’n pakje weer eens meenemen en gezellig een sigaretje roken. Niet dat het anders minder gezellig is, maar ik had toch nog een pakje, dus waarom niet! Alsof de duvel er mee speelde kreeg ik plots een whatsappje van mijn man: “Uhm, ik weet niet of jij nog wilt roken op dat feestje, maaruh, puntje-puntje-puntje!”. Mijn mond viel open! Zou die ‘m dan toch gevonden hebben???? Ik haastte mij naar de (mijns inziens perfecte-) verstop-plaats, en zag…. mijn pakje! Maar bij het vast pakken ervan voelde ik het meteen: HIJ’S LEEG! Nondejuh!!!!! Mopperend liep ik naar de vuilnisbak en mikte het pakje er in terwijl ik het bijna tot een speldenknop had opgefrommeld. Ietwat geïrriteerd pakte ik mijn telefoon en stuurde terug: “Jeetje kom op zeg kleuter, waarom leg je ‘m dan leeg terug, je wordt bedankt!!!”

Waarop ik terug kreeg:

“Huh, maar ik heb er toch geld in gedaan voor nieuwe?”

*Moment van hand naar mond!*

Ik vloog terug naar de vuilnisbak, pakte het pakje, liet ‘m van z’n opgefrommelde status bij komen en jawel: een briefje dinero erin! OEPS!

Mannen komen van mars. Vrouwen van Venus. Het zal waar zijn zeker? 😉

© Eveline – Augustus 2013

Overzichtelijk vol hoofd

Iedereen maakt het wel eens mee: dat er zodanig veel op je pad ligt, dat je zoveel te doen, in en aan je hoofd hebt, dat je het even niet meer ziet zitten. Dat je het gevoel hebt te verzuipen in je eigen aura.

Gisteravond had ik even zo’n punt bereikt. Ik lag tegen elf uur op de bank nog wat tv te kijken en dacht aan de alle dingen op de planning van de komende twee maanden. En de dingen die ik daar nog allemaal voor moet regelen, organiseren, voorbereiden, doen, etc. etc.! Ik werd even niet goed. Ik voelde het vanuit mijn tenen opkomen en m’n ogen begonnen te prikken. Oh-oh; momentje van oververmoeidheid bereikt?! En wat dachten wij daar aan te gaan doen? Precies: rusten!!! Ik kroop snel m’n bed in en zette één van m’n favoriete series op de sleeptimer aan, waar ik vervolgens nog geen kwartier van gezien heb.

Na negen uur slaap werd ik wakker en voelde me weer aanzienlijk beter. Ik pakte een kop koffie, pen en papier en schreef alle to-go’s en to-do’s op en hield het meteen bij in mijn agenda. Plotseling leek daar dan toch weer de oplossing, namelijk overzicht! En dit verdeeld over de komende maanden, stap voor stap. Fantastisch! Ik hou zo van overzicht en orde.

Zélfs nu al een hoop dingen kunnen wegstrepen die nog niet eens op de planning van vandaag stonden.

De remedie voor een vol hoofd:

Overzicht! =)

© Eveline – Augustus 2013

Lekker niks!

Vorige week was ik even in de stad met de jongste dochter. Ik duwde de buggy voort en was wat etalages aan het kijken toen ik plots een oude bekende tegen kwam. Of nou ja, een oude bekende is een groot woord, meer iemand die ik van gezicht ken; een man waarvan ik de kinderen (ook alleen van gezicht) ken. Hoe dan ook ook, deze persoon stopte om even een praatje te maken met me.

“Hey, wat doe jij tegenwoordig allemaal?” vroeg hij. En terwijl hij naar de jongste telg keek vond hij het nodig er nog even achteraan te zeggen: “Lekker niks?”. En dit met een stalen gezicht.

Lekker niks! Dus, even serieus; na een blik werpen op mijn jongste telg, vond hij het nodig er met nadruk bij te vermelden dat dit kind eigenlijk wel het idee schept dat ik tegenwoordig “lekker niks” doe.

Echt, er kwam een beetje bloed uit m’n oren!

Uiteraard ging ik weer volledig in de verdedig-modus door mijn, al eens eerder in een blog vermeldde-, vaste riedeltje op te ratelen. “Nee hoor, ik werk en ik heb die-en-die functie en ik ben gelukkig getrouwd en we hebben twee dochters en, en, en….”

Sickening!!!!

Onmiddellijk had ik spijt, want nog niet zo lang geleden had ik met mezelf afgesproken een onzin-antwoord te geven op zo’n onzin-vraag. Gewoon zeggen: “Ja klopt, ik doe lekker niks. Kinderen hebben is sowieso niks, hun verzorgen, goed opvoeden, het huishouden doen… allemaal niks. En daarbuiten werken: pfffffff, al helemáál niks! Ik geniet er van: lekker niks!”.

Lekker niks! *&*^#%….. Dat moet je eens proberen om lekker niks te doen in een gezin. Wanneer ik denk dat iedereen in het huis goed verzorgd en van een natje en een droogje voorzien is, mijn kadetten nét de bank aaien en ik vervolgens een zucht slaak van opluchting omdat ik éindelijk denk even niks te kunnen doen, dan roept de oudste dochter meestal iets in de trant van:

“Ik heb ge-poeppppt!!!!!!!!!!”.

Lekker…. niks!

© Eveline – Augustus 2013