Ochtend van Murphy

“If there’s more than one way to do a job, and one of those ways will end in disaster, then somebody will do it that way.” ~ Wet van Murphy via Wikipedia

Gisterochtend had ik een klant aan de lijn die liet weten dat álles wat bij haar die ochtend mis kon gaan, mis ging, en: “Dat het gewoon “ zo’n “ ochtend was, weet u wel?”, vroeg ze retorisch. Oh wat vervelend, dacht ik nog, gelukkig is het bij mij lang geleden dat ik zo’n start van de dag heb gehad. En dát, had ik nou net niet moeten denken. Het was alsof ‘iemand’ op dat moment dacht: ok, hold on girl!!!! *zucht*

Zo had ik deze ochtend dus “zo’n” ochtend. U weet ook wel; zo’n opeenvolging van dingen die mis gaan. En mis blijven gaan. Een kaartenhuis dat instort. Een rij dominostenen die maar blijft vallen. Een wekker die je niet hoort. Doosje make up-poeder wat in de natte wasbak kapot valt. Melk die omver gaat. De auto die problemen geeft bij het wegrijden. Schoolmapjes van de oudste dochter die je vergeet, die echt alleen en voorál op vrijdag ingeleverd moeten worden. Terug naar huis rijden daarom. Tijd die weg tikt. Tijd die je eigenlijk nodig hebt. En vervolgens dient het volgende probleem zich weer al aan. En ja hoor: wéér terug naar huis. En dit allemaal voor 9 uur, met nog maar één half bak koffie op.

AAARRRGH!

Dit alles met hormonen die razen. Echt, ik heb in de auto hardop zitten mopperen inclusief tranen die vloeide. Toen ik nog nét op tijd naar m’n werk reed en mezelf rustig had gepraat (en dit gewoon in m’n eentje lekker hardop…. Tja…. ik ben gewoon een beetje gek vermoed ik) zette ik de radio aan en de slechte start van de ochtend zakte. Hij zakte oprecht. HEERLIJK! Of nou ja: voor 5 seconden dan. En toen ging m’n benzine-lampje branden.

Ok, ok, I get the message!!!!!!!!! Tis gewoon ZO EEN ochtend. Zo’n zelfde soort ochtend als die klant van mij gisterochtend had. I get it, I do, I really do.

De ochtend van Murphy…. Lekker dan!

© Eveline – Januari 2014

Do yóu remember that time…

Last night my husband came complaining to me. His exact words were:

“Holy cr*p, there are 8 pairs of your shoes standing at the back door!!!”

Me: “Yeah, so?”

Husband: “Hello….8 pairs of shoes, just lying around at the back door! Not to mention the enormous amount of shoes you still have upstairs!”

Me: “Yeah… brings me back to:…. só?”

Husband: “Woman! You have too many shoes!”

-Me lifting one eyebrow-

Ok, people, do yóu remember that time, where a woman had too many shoes? No??? EXACTLY!!! That’s because that’s NOT existent! 😛

My husband didn’t give a rats ass whether that was or wasn’t existent. He simply thinks I have too many shoes.

Oh well…. Guilty as charged I guess 😉

© Eveline – Januari 2014

Bellende engel.

“Maaaam!” gilt de oudste, “Oma aan de lijn!”.

Ik haast me van de keuken naar de woonkamer en zie dat dochter-lief met mijn mobiel in haar handen staat. Ik pak ‘m over en zeg: “Met Eveline”. Maar, ik hoor echter niks. Ik kijk terug naar Carmen en vraag: “Je had oma ‘flat’ toch aan de lijn?”.

“Nee, andere oma, oma ‘Hoek’  “.

Oma ‘Hoek’ is mijn moeder. Overleden op 5 juli 2012.

Ik kijk Carmen met grote ogen aan, terwijl ik de telefoon langzaam van m’n oor af laat zakken. “Maar meisje, dat kan toch helemaal niet?”.

“Oh ja wel hoor, oma belt vanuit de Hemel, alles is goed!”

“Nou lieverd, dan hebben ze toch nog redelijk goed bereik daar boven, valt me niet tegen!” was mijn antwoord ;-). Carmen gniffelde toen ze de glimlach op mijn gezicht zag.

Subliem; die fantasie van een zes-jarige.

© Eveline – Januari 2014

Berg beklimmen.

Mijn man kwam zondag in wielrenkleding de woonkamer binnen lopen. Mijn vader was op bezoek en aanschouwde zijn outfit. De hubby keek mijn vader aan en zei lachend: “Jaaaah, trainen jongen! Die vrouw van mij komt er nu weer gemakkelijk van af hè, van de Alpe d’HuZes, door in verwachting te raken. Hoeft ze mooi die berg niet meer op in juni, moet ik het helemaal alleen doen!”.

Ik zag mijn vader een wenkbrauw op trekken. Hij grinnikte en antwoordde vervolgens:

“Nou, ik fiets nog liever de Alpe d’Huez zónder zadel op, dan een bevalling te moeten doen! Zij moet een veel grotere berg beklimmen hoor kerel!”

M’n man zei heel verstandig verder maar niks meer :-P….

© Eveline – Januari 2014

Ouwe mutsen / gedeelde blaam.

Natuurlijk niet wetende hoe dat bij andere gezinnen/stellen er aan toe gaat, maar ik merk dat het “spontaan dingen ondernemen” minder mogelijk is, of in ieder geval minder mogelijk gemaakt wordt (al dan niet door jezelf), naarmate je ouder wordt. Uiteraard wanneer er kindjes komen is dat ook wel logisch, dat spontaan dingen doen een iets ander verhaal wordt.

Hoe dan ook… gistermiddag om kwart voor vier herinnerde ik me ineens dat ik een paar dagen daarvoor van een vriendin een berichtje had gehad dat er zondag een goede band zou spelen vanaf 16.00 uur in een kroeg, hier in de stad. Mijn eerste reactie toen ik dat bericht had ontvangen, was een diepe zucht. Ik zit nog nét in het eerste trimester van mijn zwangerschap en oververmoeid lijkt tegenwoordig een (standaard-) emotie geworden, dus van de gedachte alleen al om daar hoseeënd (wat overigens geen dikke van dale-woord is) te staan, werd ik al extra moe ;-). Dit liet ik dan ook eerlijk weten aan haar en ik had er verder niet meer aan gedacht. Tot gistermiddag kwart voor vier. Oh ja! Band! Muziek! Was ik aan toe! Ik was tóe om getroost te worden door goede muziek! (Lol, sorry, deze laatste paar quotes waren speciaal voor de Hans Teeuwen-liefhebbers onder ons ;-)). Enfin, ik had sinds wéken weer eens een klein beetje energie over en het kwam ineens opborrelen: laten we gaan! Oh, maar wacht: mijn man was net met de koersfiets weg en de kindjes dan….? Ach, who cares, dan neem ik ze toch gewoon gezellig mee. Waar een band speelt, is dus live muziek, en waar muziek is, vermaken onze meiden zich wel. En het was allemaal overdag, dus hoppa: kids mee. Ik stuurde een paar vriendinnetjes een sms met de tekst: “Leuke band speelt, vanaf 16.00 uur, daar en daar, kom je ook sappie doen? Wij zijn er over een half uur!”. De meeste reageerden met whatsapps zoals; “Top, ik ben er bij, zie je daar!” of “Leuk, ik spring gelijk onder de douche, tot straks!”.

WHOOOOP!

Ik voelde trotsheid: we kunnen het nog! Kids of geen kids. Dertig plus of geen dertig plus: we zijn nog in staat om spontaan, laatste moment, dingen af te spreken. En dat in een tijdperk waarin we normaal gesproken de agenda’s moeten trekken voor een lunchafspraak, en deze lunchafspraak vervolgens best pas drie maanden later schikt bij alle betrokken partijen.

Nee mensen, heus!!!!! We kunnen het nog! Spontaan handelen!

Toen we een half uur later de betreffende kroeg in het vizier hadden, hoorde we de heerlijke muziek al ver tot buiten. De jongste begon gelijk te swingen. Toen we recht voor het café stonden zagen we wel meteen enorm beslagen ramen, en dit terwijl alle klapramen open stonden. Oei, dan is het wel heel druk binnen. Bij het open doen van de kroeg-deur kreeg ik deze slechts zo’n tien centimeter open en verder werd hij (onbewust) tegen gehouden door een drukke, hoseeënde, zwetende meute. UHM?! Netjes schoof ik de deur maar weer dicht. Ik keek de kindjes aan en liet weten: “Meisjes, dit wordt niks”.

Twee vriendinnen hadden zich al binnen weten te wurmen, maar een andere vriendin kwam zelf ook net pas aan. Ik legde haar uit hoe de situatie er voor stond en dat dat met de kinderen écht geen doen was. Ja, ze was het volkomen met me eens, dan konden we de kinderen niet aan doen, wij gingen gewoon gezellig ergens anders wat drinken.

Bij het weglopen van de ene naar de andere horecagelegenheid, vroeg ik plots aan m’n vriendin: “Zeg, zeg eens eerlijk, als ik de kids nou niet mee had gehad, hadden we ons er dan wel tussen gewrongen?”.

Ze keek me terug aan, gniffelde een keer en zei, volkomen naar waarheidsgetrouw:

“Pfff, nog geen tien minuten!” 😉 😛

© Eveline – Januari 2014

Als je mama bent…

Gisternacht droomde ik dat ik weer thuis woonde. Bij mijn vader en mijn moeder. Mijn moeder leefde dus in mijn droom en ik was met haar aan het overleggen of ik op die betreffende zaterdag nou wel of niet al terug zou gaan naar mijn studentenkamer in Breda en dáár gewoon de avond zou gaan stappen. Ik besloot alvast lekker terug naar Breda te gaan en vlak voordat ik het huis verliet dacht ik ineens: “Oh maar wacht, de hubby en de kids dan?”. Maar dat klopte dan weer niet: studeren in combinatie met getrouwd en kinderen… zo is het niet gegaan! Ik besefte ineens dat ik droomde, keek snel nog een keer naar m’n moeder, en werd vervolgens wakker. De dag van gisteren kon beginnen.

Iedere mama zal het volgende herkennen: je komt soms oren en ogen te kort! En dan eigenlijk met name als je met je kind(eren) de deur uit gaat. Gezellig een dagje weg. Of een middagje op bezoek bij iemand. Het is allemaal hartstikke leuk hoor en je voelt je “over-all” super gezegend met die kleine schepsels, maar laten we vooral eerlijk zijn wanneer we zeggen: dagjes uit zijn nooit meer hetzelfde als wanneer je alleen ging ;-).

Neem nou gisteren…We gingen op bezoek bij een lief vriendinnetje van mij, nabij Rotterdam. Dus, ik sprong rond het middaguur samen met de dochters in de auto en gaan met die banaan. Een middagje uit met de kids! Eenmaal op plaats van bestemming moet je voortdurend de boel (als in je kinderen dus) in de gaten houden. Uiteraard moet je ook niet overdrijven, maar het is gewoon zo: je bent dan wel op een ander, thuis doe je aanzienlijk minder spastisch! En echt hoor: mijn kinderen zijn schatten van mensjes, ze zijn er absoluut niet op uit om bewust dingen kapot te maken of iets dergelijks, maar ja, het kan wel en als zij eenmaal gaan razen, dan razen ze! Om de anderhalve zin in het volwassenegesprek, zie je jezelf toch weer op staan en ontsnappen zinnen uit je mond als: “Nee, laat dat maar staan!”, “Kijken doen we met de oogjes!”, “Niet naar boven!”, Laat je de kat heel?”, “Sámen spelen dames!”, “Omdat ik dat zeg!”, “Niet met je schoenen op de bank, doen we thuis ook niet!” “Mama ziet alles, met het boze oog aan de zijkant!”.

En dan vragen mensen zich wel eens af hoe het kan dat ik zo slank blijf? Nou; neem kids! Je wordt er “ff” negen maanden heel bol van, maar daarna heb je de sportschool níet meer nodig :-P.

Toen we in de auto terug naar huis reden, was ik blij met precies die constatering: “naar huis”!

Bij het passeren van afslag Breda dacht ik ineens weer aan mijn droom van die nacht.
‘Afslag Breda…. zal ik?’

En terwijl ik in de achteruitkijkspiegel naar mijn, in-slaap-vallende-bengels keek besefte ik: er is geen enkele plaats waar ik vanavond liever wil zijn, dan thuis! 😀

© Eveline – Januari 2014

Met de tijd mee!

2014… het tijdperk gevuld met Social Media. We zijn zelfs al op het punt beland dat sommige cafés en restaurants via een aankondiging op een krijtbord aangeven dat er in dat betreffende pand géén WIFI aanwezig is, met daaronder de mededeling: “Kortom; praat met elkaar!”. Geniaal! Ik denk dan overigens wel gelijk bij mezelf: who cares dat daar geen WIFI is, dan ga ik toch gewoon op 3G… en daaruit blijkt alleen maar meer dat ook ík het ‘Social Media virus’ een aantal jaar geleden heb opgelopen en er ook zeker niet meer van af kom (en ook niet van af wíl, telt ook mee).

Ik vind het echt zalig, neem nou dat Facebook. Niet alleen je vriendenkring die je sowieso dagelijks/wekelijks hoort, maar ook de vrienden/kennissen/klasgenoten van “vroeger” (als je dertig bent kun je over “vroeger” praten). Door de Social Media kun je op eenvoudige wijze zien, in grote lijnen, hoe het iemand vergaat now-a-days. Mensen van wie je anders het bestaan niet meer zou afweten. En ik vind dat briljant. Uiteraard heeft de Social Media helaas ook zijn negatieve kanten, maar daar heb ik persoonlijk, tot op heden gelukkig nog geen kennis van mogen nemen.

Nadat ik (bijna een jaar geleden) met mijn blog begon kreeg ik wat later in het jaar in de gaten: oh ja, misschien is het ook handig als ik me even voorstel ergens in een pagina op m’n blog. Al gauw werd toen de “Dit ben ik” – pagina geboren. (Nog niet gezien? Klik hier). Eind vorig jaar (we praten hier dus over vorige maand) viel mij bij steeds meer weblogs op dat ze ook een eigen Facebookpagina, speciaal gerelateerd aan hun weblog hebben. Hip, toch?! Ik heb wel even getwijfeld of ik hier ook aan zou beginnen, want ja, het is wéér een pagina erbij. En ik vind: een pagina erbij, is wel een pagina die dan ook daadwerkelijk onderhouden moet worden. En we zijn al best her en der actief :-P, om dat allemaal op een hoog niveau up-2-date te houden… je zou er bijna iemand voor in moeten huren ;-). Maar goed, toch overstag gegaan en vorige week heb ik een Facebookpagina “About my so called life – personal blog” aangemaakt. Kijkje nemen? Klik hier. Op dit moment zijn er 81 fabulous Likers. Da’s toch de grootste stimulans die je kunt hebben voor het schrijven; er achter komen dat er daadwerkelijk mensen zijn die je blogs graag lezen? 😀 #Bedankt

Mijn Twitter op m’n weblog is nog altijd gelinkt naar m’n eigen persoonlijke Twitter-account. Ach, misschien gaan we daar binnenkort ook wel een apart “blog”-account bij creëren. Wie weet!

Ik ben zó 2014…. 😉

(Heb jij ook een weblog met een daarbij behorende Facebookpagina en/of twitter? Grijp je kans en spam hieronder de link. Ik zal zeker een kijkje nemen =) Uiteraard zijn andere reacties dan het spammen van je link, zoals altijd ook weer zeer welkom!)

© Eveline – Januari 2014