En ze zag, dat het goed was.

Goodbyes are not forever,
goodbyes are not the end.
It simply means I’ll miss you,
Until we meet again.

Al bijna twee jaar niet gesproken, bijna twee jaar niet gezien. Erg raar hoe twee jaar, slechts als enkele weken geleden aanvoelt. In onze laatste ontmoeting (op 4 juli 2012), had ik haast. As usual. Maar wist ik veel dat die laatste ontmoeting, de laatste ontmoeting zou zijn. Kus op de wang, knuffel op de gang.

“Tot snel ziens mam, ik moet weg!”.

Het liep anders.

Zij ging weg.

Volgende week zaterdag (5 juli) is het twee jaar geleden dat mijn moeder stierf, alleen, vroeg in de ochtend! Ze was ernstig ziek, en tóch kwam het telefoontje onverwacht. Het ‘tot snel mam’, bleek een ‘tot hopelijk ooit, maar zéker niet snel’ te worden. Little did I know.

En of het nu is omdat haar sterfdag weer nadert, of dat het is omdat er binnen nu en vlug weer iets heel bijzonders staat te gebeuren… Ineens is het weer daar; het gemis!

Niet lang meer, en haar derde kleinkind wordt geboren. Zou ze het weten? Eerlijk gezegd weet ik niet waar en of ik überhaupt ergens in geloof. Als rasechte aanhanger van de wetenschap, vraag ik me vaak af of ik kan geloven in leven na de dood. En of er sowieso sprake is van “iets” vóór of ná de dood. Er is in ieder geval absoluut een ding wat ik wel graag wíl geloven, en dat is dat de energie van mijn moeder en de energie van de kleine spruit elkaar ergens in één of andere snaar-theorie gekruist hebben.

En dat mijn moeder toen zag, dat het goed was :-).

“Jij gelooft in god,
dus jij gaat naar de hemel.
En ik geloof in niks,
dus we komen elkaar na de dood, na de dood,
nooit meer tegen…”
– Stef Bos

© Eveline – Juni 2014

Advertenties

Kak!

Toen het voor de eerste keer op de social media binnen kwam en onder de vrouwen verspreid werd, zag ik de “awareness” er nog wel van in. Ik deed dan ook mee, in de veronderstelling iets goeds te doen. Inmiddels is de zoveelste zogeheten “bewustwordings-ronde” begonnen. Bijzonder rare zinnen worden in/als Facebook-statussen geplaatst, om zo klaarblijkelijk bewustwording voor kanker te creëren.

Wat we ons alleen moeten realiseren is dat het, mijne inziens, inmiddels alles behalve bewustwording voor kanker ten gevolge heeft. Men plaatst de status-update, zet een bak koffie, pakt de krant, gaat in de achtertuin zitten, maakt van dit stilleven een foto, bewerkt ‘m via Instagram en plaatst dit vrolijk-vredige plaatje vervolgens 2 minuten na de “serieuze” awareness voor kanker. Dus…!

Kijk, de eerste statussen-updaten-actie bracht wellicht door “de nieuwigheid” van de actie nog wel iets te weeg, maar we hebben nu zo ongeveer de drie miljardste status-actie-ronde bereikt en er worden inmiddels absurde kreten geuit als; met sokken je reet af vegen. Of je borsten laten zien aan een agent om een boete te voorkomen.

Komisch! Vind je?

Ik vind het niet komisch. Kanker is hel. Kanker is de verdoemenis in een gezond lichaam laten woekeren. Kanker zorgt er voor dat sommige vrouwen geen borsten meer hebben. Hou toch op. Gatverdamme! Na het meemaken van de Alpe d’HuZes, drie weken geleden, besefte ik het ineens en des te meer. Met nutteloze slogans op de social media bereik je geen enkele hol. Ook (en vooral) niet als je er komische zinnen van probeert (!) te maken. Ga dan voor een zin als;

Ik veeg de kak heel deze maand met sokken van m’n gat af, OMDAT ik het geld wat ik normaal aan pleepapier besteed, deze maand stort naar KWF!

Kijk, dan verpest je je sokken tenminste met een goede reden én heb je de nutteloze statusupdate toch nog nuttig gemaakt.

Kanker is niet komisch. Kanker is kak!

Als we dus willen helpen, kunnen we het beste niet alleen de mensen die ziek zijn respecteren, maar ook en vooral; geld doneren!
KWF Ik strijd mee

© Eveline – Juni 2014

Laatste loodjes

Er zullen handen zijn die je dragen,
en armen waar je veilig bent.
En mensen die je zonder vragen,
zeggen dat je welkom bent.

Vandaag is officieel mijn zwangerschapsverlof in gegaan en daarmee ook de 35ste zwangerschapsweek (van de 40). Ongelooflijk hoe de tijd verstreken is… de ene dag valt je mond open na het doen van een (onverwachte) positieve zwangerschapstest, vervolgens omarm je samen met je hele gezin de komst van de derde spruit, je knippert me je ogen en BAM… verlof! BAM… alles staat zo goed als in gereedheid! BAM… we zijn er (bijna) klaar voor.

Gisteren mijn zogeheten “ziekenhuis-koffertje” ingepakt en klaar gezet. U weet wel… dat koffertje wat dan alvast klaar staat op het moment dat de weeën beginnen en je de weg naar het ziekenhuis kunt afleggen. Dan is het een kwestie van het koffertje mee gritsen en wegwezen. Weer een puntje wegstrepen van het to-do-lijstje. Het lijstje wat steeds kleiner wordt. Fijn. Bijzonder!

Ook al is het de derde keer dat ik, wij, dit mogen meemaken…. het voelt weer helemaal nieuw. En ik blijf het echt heel erg spannend vinden. Ik ben niet bang voor de bevalling, in tegendeel zelfs: ik kijk er naar uit! Maar dat neemt niet weg dat het een spannende periode blijft. Ik voel en weet diep van binnen dat ook deze kleine goed en wel ter wereld zal komen en dat we er zelf ook heus wel zonder al te veel kleerscheuren vanaf zullen komen, maar de uiteindelijke weg naar die goede afloop toe; die kun je alleen nog maar raden. En als ik ergens best moeite mee kan hebben, is het het “not knowing”. Niet wetende hóe iets dan goed gaat komen. En in deze kun je je ook eigenlijk niet voorbereiden. Je weet niet wanneer in één van de komende weken de bevalling begint. Waar die begint. Hoe die begint. Niets van dat is van te voren vast gelegd of in je agenda te zetten. Kijk, het is natuurlijk anders wanneer je door medische onderlegde redenen een geplande keizersnede krijgt. Ja, dan weet je precies hoe, wat, wanneer en waarom (maakt het overigens niet perse minder spannend denk ik!). But other than that: is het afwachten geblazen. Ontzettend gaaf, maar met een onverklaarbaar indrukwekkend randje.

Ik voel de kleine hummel ontzettend veel bewegen, dus de gezelligheid in de buik mag van mij nog wel even duren. Wel wordt het steeds wat zwaarder, ik merk het goed dat er inmiddels zo’n 11 kilo bij is gekomen om mee te dragen ;-). Voor iemand die normaal zo’n 51 weegt en dan ineens 62… en dat dit extra gewicht eigenlijk voornamelijk alleen in buik en borsten is gaan zitten… dan merk je dat wel tijdens een hele dag actief zijn, of traplopen, of jezelf omdraaien in bed… Maar ik klaag (nauwelijks tot-) niet. Ik geniet! Het hoort er bij en dit is de laatste keer dat ik dit mag en zal meemaken…

Hoewel, tja…. bij ons weet je het maar nooit 😉

(I’m just kidding, 3 is enough!!!!! Moet ik ineens denken aan Chandler & Monica uit de serie “Friends” bij de bevalling van hun kindje bij/met de draagmoeder, wanneer blijkt dat er een tweede baby aan komt….
“Uuuuh, we just ordered one!” :-P).

Babietje van ons… op een paar kleine dingetjes na zijn we klaar voor jouw komst. Je kondigde jezelf onverwacht aan, maar je wordt nu helemaal verwacht en verwelkomt binnenkort. Wanneer in de komende weken ga je ons verblijden? 😀

© Eveline – Juni 2014

Rare eetgewoontes.

Kinderen maken allerlei fases door als het gaat om eten. De ene dag lusten ze ALLES en de andere dag lusten ze werkelijk NIKS. Echter, ik heb een aantal basis-principes en hier houd ik mijn kinderen dan ook aan. Minimaal een paar happen fatsoenlijk ontbijt, een paar happen verantwoorde lunch en zo ook dit voor het avondeten. En ’s morgens vóór 12 uur geen snoep en/of zoete drankjes.

Tevens, wat ik weiger te doen (of weigerde te doen) is als een malloot een toneelstuk gaan opvoeren om er nog maar een hapje extra bij de kleine kids in te krijgen. Ik noem toneelstukjes als “Hier komt het vliegtuig… zzzzz..brrr…ddddeeee…tttjjkkkk”… KOM OP ZEG! Ik ben één-en-dertig jaar. Nee, je eet gewoon een paar happen zonder dat mama zich daar als een halve retard voor moet gaan gedragen. En het voordeel is: als je met dat eet-toneel-stuk nooit begint, dan wennen ze er ook niet aan en weten ze ook niet beter.

Nu zaten wij afgelopen week aan tafel voor het avondeten en uit het niets zei onze jongste telg ineens: “Mama, wil je mij helpen?”. Nou prima, ik wil haar best helpen met eten. Ik prikte eten op haar vorkje en bracht deze naar haar mond. Plots zei ze: “Nee mama, je moet tjoeke-tjoeke-toet-toet doen!”. Excuse me… I need to do whát? “Ja mama, treintje doen!” Met opgetrokken wenkbrauw keek ik mijn man aan. Hij begreep ook niet waar ze dit vandaan had, want wij doen niet aan die flauwe kul. Achteraf bleek opa hier achter te zitten! Enfin… ze hield voet bij stuk: tjoeke-tjoeke-toet-toet doen!

Uuuhm… met enige (lees: verafschuwde) twijfel hield ik de vork in de lucht en begon mijn ‘tjoeke-tjoeke-toet-toet’-toneelstuk. For the love of god! Ze hapte en smulde er van. Van het eten trouwens ook. Er volgde nog een hap en ze deelde mede: “Nu een auto!”. Brrrrrrrrr-rrrr-rrrr! De vork raakte bijna haar lippen en net voordat ze toehapte zei ze ineens: “Nee, toch maar geen auto, doe maar een boot!”.

JA CHICK!!!! Ik doe helemaal niks meer, gewoon happen!

“Weet je wat?” zei ik. “Ik doe wel een lange scheet!”. Ik maakte een scheet-geluid en bracht de vork terug naar haar mond.

Ze keek me dubieus aan en liet weten: “Nou ja…. dat is écht raar!”.

Ja, nee…. een boot na doen om een hapje binnen te krijgen! Dat is volstrekt normaal! 😉

© Eveline – Juni 2014

Magisch voltooid verleden tijd!

Met je gezin op vakantie gaan… heus; het is een feestje. Je kijkt er ruime tijd van te voren naar uit en waar je ook naar toe gaat, of dat nou een vakantie op een Centerparcs in Nederland betreft, of naar een hotel in Zuid Frankrijk…. Je leeft er naar toe en je hebt er zin in! Gaan met die banaan, zonnetje op je bol en de zomerse wind door je haren. Zalig, niet waar?

Nu is het wel zo dat je met kinderen, en zeker met jónge kinderen, niet kunt spreken van een paar onderbroeken, een gummetje en een schoon shirt in een tas gooien (in tegenstelling tot hoe mijn man z’n koffer zou inpakken als ik het niet zou doen ;-)). Want ik bedoel, wanneer je met kleine kinderen een middagje naar de stad gaat, moet je al rekening houden met een tas ter grootte van een weekendkoffer met een groot scala aan spullen, laat staan wanneer je een weekje of langer weg gaat! En dan praten we nog niet eens over de bijkomstige dingen die gaan om: in en betreffende de auto. Leuk hoor, met de auto op vakantie, but people, you need to be prepared!!!!! Even (wo)men-2-(wo)men… parent-2-parent… Kinderen onder de acht jaar hebben het vermogen om je als ouder zijnde… ja, hoe zeg ik dit nou eens beschaafd…. COMPLEET GESCHIFT TE KRIJGEN. Dus…. Wees goed voorbereid. Ik som dingen op als; portable dvd-spelertjes, reis-spelletjes, reis-ziekte-pilletjes, een plaspot, wc-papier, zonneschermpjes aan de ramen, parasols, petten, zonnebrillen, pampers & doekjes (en vooral deze laatste twee dícht in de buurt voor de pak), maar ook koek, snoep, pakjes drinken, alsmede pak-houdertjes (anders plakt de godganse achterbank weer) AND SO ON, AND SO ON! En… mensen, heb geen illusies: al deze genoemde zaken heb je al nodig nog voordat je je stadsgrenzen over bent.

Ik ben onlangs op een erg fijne website gestuit, volledig gericht op baby’s en kleine kinderen. Niet alleen met betrekking tot spulletjes die alles te maken hebben met een baby-uitzet (zowel vóór de bevalling, als er ná), maar ook wat betreft het op vakantie gaan. Ik neem de vrijheid om deze website te benoemen: BabyhuysWebshop.nl .

Zo hebben zij bijvoorbeeld, ter voorbereiding op het jonge gezin wat de auto-uitdaging naar Spanje aan durft, een zogeheten “Vakantiepack”. Deze bevat onder andere twee autoschermpjes, een muggennet, regenhoes voor de buggy en tevens een degelijke parasol. Zag dat deze “packs” op het moment in de aanbieding zijn van Euro 44,80 , voor Euro 33,95. (klik: hier!). Tja, mensen, ik kan de tip maar meegeven (wij hebben namelijk zeer onlangs zelf in totaal 20 freakin’ uren in de auto gezeten van en naar Frankrijk en we kunnen ons momenteel ervaringsexperts noemen als het gaat om een autovakantie met kids ;-)).

Het is magisch, werkelijk magisch…. kinderen hebben. Maar je komt ineens in een wereld terecht waarbij een simpele backpack op je rug vol-kó-men voltooid verleden tijd is.

Maar wél: magisch voltooid verleden tijd. Dat dan weer wel ;-).

© Eveline – Juni 2014

Samen één!

Laat mij beginnen eerlijk toe te geven dat ik geen voetbal-mens ben. Niet dat ik de sport niet waardeer, want dat doe ik zeker wel, maar ik volg het zo goed als niet. Mijn man daarentegen wel, dus ik pik er (of ik nu wil of niet) toch altijd een beetje langs de zijlijn van mee.

Echter… als het EK of WK is… dan komt er een bepaald gevoel van voetbal-samenhorigheid in mij naar boven die vrijwel geen grenzen kent. Plots hou ik niet alleen de wedstrijden van ons eigen elftal goed in de gaten, maar zelfs de wedstrijden van ándere landen. Ik lees alle krantenartikelen uitvoerig die hierover gaan en zoek zaken online op die hier betrekking op hebben. Ik kan dan ook met open mond naar mensen zitten staren die verkondigen het WK niet te volgen. EXCUSE ME???

“Oh nee, we hebben de wedstrijd van 1-5 niet zien”….
ARE YOU FROM THIS PLANET??????? E.T. GO HOME!!!!!

Nee, met zulke grote voetbal-evenementen, ben ik van de partij. En ik niet alleen, want ineens is iedereen voetbal (of nou ja, behalve dan de mensen die de 1-5 niet gezien hebben. Kssssst, ga weg!!!!!). Ieder normaal ander mens ademt voetbal deze maand, of je nou van voetbal houdt of niet. Heel de buurt is oranje. In de kroeg, in de woonkamer, in de wandelgangen. Iedereen doet mee. Iedereen voelt het. Iedereen, samen één.

Echt, ik hou er van. Genieten, een hele maand lang =).

Hup-Holland-Hup! We gaan het dit WK gewoon “ff” doen!!!! 😀

© Eveline – Juni 2014

Het was ineens daar!

Morgenochtend…. werd ik wakker. Wat gelukkig niks geks is, alleen ik werd wakker omdat ik iets opmerkelijks voelde.

Morgenochtend…. kwam er ineens angst binnen sijpelen.

Morgenochtend… was het geen kwestie meer van onbezorgd zwanger zijn. Niet meer van gaan genieten van de laatste 8 weken.

Morgenochtend…. was ineens alles anders.

Morgenochtend…. voelde ik het (letterlijk) aan m’n water: dit is foute boel.

Morgenochtend…. braken mijn vliezen, bij onze jongste dochter (nu twee jaar), op 4 september 2011.

Vanaf morgenochtend lag ik bijna elf dagen in het ziekenhuis, met alle bijbehorende toeters en bellen en kwam ons baby’tje uiteindelijk met een spoedkeizersnede ter wereld en volgden een aantal weken couveuse voor haar, met slangetjes, hartbewaking en sonde-voeding.

Morgenochtend was ik 32 weken en 2 dagen zwanger.

En morgenochtend ben ik dat weer.

Alleen nu verwacht ik “gewoon” wakker te worden en overmorgen-ochtend ook nog “gewoon” zwanger te zijn :-D.

Blijf jij nog maar even lekker zitten, kleine hummel. We zien jou wel over een week of 7…

Ofzo!

Morgenochtend.

Het was ineens daar.

© Eveline – Juni 2014