Goodbyes are not forever,
goodbyes are not the end.
It simply means I’ll miss you,
Until we meet again.
Al bijna twee jaar niet gesproken, bijna twee jaar niet gezien. Erg raar hoe twee jaar, slechts als enkele weken geleden aanvoelt. In onze laatste ontmoeting (op 4 juli 2012), had ik haast. As usual. Maar wist ik veel dat die laatste ontmoeting, de laatste ontmoeting zou zijn. Kus op de wang, knuffel op de gang.
“Tot snel ziens mam, ik moet weg!”.
Het liep anders.
Zij ging weg.
Volgende week zaterdag (5 juli) is het twee jaar geleden dat mijn moeder stierf, alleen, vroeg in de ochtend! Ze was ernstig ziek, en tóch kwam het telefoontje onverwacht. Het ‘tot snel mam’, bleek een ‘tot hopelijk ooit, maar zéker niet snel’ te worden. Little did I know.
En of het nu is omdat haar sterfdag weer nadert, of dat het is omdat er binnen nu en vlug weer iets heel bijzonders staat te gebeuren… Ineens is het weer daar; het gemis!
Niet lang meer, en haar derde kleinkind wordt geboren. Zou ze het weten? Eerlijk gezegd weet ik niet waar en of ik überhaupt ergens in geloof. Als rasechte aanhanger van de wetenschap, vraag ik me vaak af of ik kan geloven in leven na de dood. En of er sowieso sprake is van “iets” vóór of ná de dood. Er is in ieder geval absoluut een ding wat ik wel graag wíl geloven, en dat is dat de energie van mijn moeder en de energie van de kleine spruit elkaar ergens in één of andere snaar-theorie gekruist hebben.
En dat mijn moeder toen zag, dat het goed was :-).
“Jij gelooft in god,
dus jij gaat naar de hemel.
En ik geloof in niks,
dus we komen elkaar na de dood, na de dood,
nooit meer tegen…”
– Stef Bos
© Eveline – Juni 2014