Alsof je met je schip in de haven ligt.
De veilige haven aan het vaste land. Je wacht op het sein om uit te varen, voor toegang naar open zee. Een open zee waar storm woedt. Hevig, in vol ornaat.
Maar achter die storm ligt het beloofde land, en de enige manier om daar te komen, is er doorheen. En dus geef je je over, want als je de storm de baas wilt blijven, zul je wel moeten. Het is alle zeilen bijzetten om je schip varende te houden. Het is zonder nadenken, het is “slechts” doen. Met alles wat je in je hebt. Alles wat je kunt, alles wat je gevoel je in geeft. Het heeft geen handleiding en is slechts bekend van vage goedbedoelde adviezen.
Het is wachten op het sein, want je wordt hoe dan ook geacht de haven te verlaten. De razende zee zal je begroeten, om je daarna te vervoeren. Hou de stroming niet tegen, maar omarm hem en vecht!
Vecht samen naar een goede uitkomst.
Ik kijk om me heen en voel langzaam de wind opkomen. Na maanden lang wachten is het bijna zover. Stilte ebt weg voor de storm. Kippenvel komt op mijn armen. Ik voel de eerste regendruppels op mijn gezicht en hoor gerommel op de achtergrond. Hoelang voor mijn sein? Een dag? Een week? Langer? Het wordt in ieder geval kouder en het briesje komt en gaat. Steeds iets guurder, steeds iets langer. Het is de vraag wanneer ik de haven mag verlaten, maar dat ik ‘m zeer binnenkort verlaten zal, is een feit.
Tenzij de wind weer goed gaat liggen. Dan laten we het anker nog even uit.
Veilig. Aan de haven, die hoogzwanger-zijn heet.
© Eveline – Juli 2014
About my so called life! 
De laatste loodjes. Wat heb je dat mooi geschreven.
Wat een mooi blog heb je er van gemaakt.
Nog even volhouden !!
Succes!!
Ik wens je alvast succes met het voor anker gaan ! Veel plezier en geluk met je derde kleintje !
Ik wens je het allerbeste met de bevalling, dat alles supersnel en supervlot mag gaan,……