Een droomnacht in september

Het was midden in de nacht geweest, rond 3 uur. Slecht weer. Het ziekenhuis-nachtlampje was het enige licht dat we hadden gehad, terwijl we naar elkaar in de donkerte keken. Zij, charismatisch, op een stoel een beetje onder uit gezakt, leunend tegen de vensterbank. Ik in het ziekenhuisbed, aan toeters en bellen.

Het was de nacht voordat de jongste dochter geboren werd. Nog altijd veel te vroeg op 33,5 week, maar we hadden het toch al 11 dagen kunnen rekken, met weeënremmers en een hele hoop geduld.

In zak en as

De dag voor dat de telg haar aankondiging deed, zat ik er helemaal door heen. Al anderhalve week lang aan dat ziekenhuisbed gekluisterd. Al anderhalve week lang, mijn man en (oudste-) dochter iedere dag zonder mij naar huis zien gaan. Iedere dag opnieuw allerlei stomme onderzoeken, echo’s, prikken en nieuwe draadjes gespannen krijgen. Ik was het helemaal zat, die ene dag daarvoor. De lucht bevond zich in grauwe & dreigende staat, en mijn humeur ook. En in de nacht die volgde, sprak ik haar. Dé zuster, slechts een paar jaar ouder dan ik.

In de tien dagen voorafgaand aan die bewuste nacht, had zij enkel de nachtdiensten gedraaid denk ik, want ik had haar niet veel (of zelfs helemaal nog niet) gezien. Maar die nacht zocht ze mij dus op. Ik was moe en verdrietig en zij steunde mij, toen ik dat het hardst nodig had. Midden in de nacht, met woorden alsof we elkaar al járen kenden.

“Besef dat jij de enige bent die er voor je kleintje kan zijn momenteel. Je baby vertrouwt volledig op jou. Jíj bent alles wat ze heeft op dit moment, dus je bent het verplicht aan haar om dapper te blijven!”.

Haar woorden hebben me er bovenop geholpen. Die bewuste septembernacht in 2011.

De geboorte

De ochtend kwam, en de nachtzuster ging. Een goede 16 uur later kwam onze jongste dochter ter wereld. Daar was ze dan!

Ik heb in de maanden daarna nog vaak aan dé nachtzuster gedacht. Ik heb haar nooit meer gezien, gesproken of bedankt en wist ook niet hoe ze heette. Kort geleden dacht ik weer eens aan haar. Hoe zou het háár vergaan met haar wijze woorden en, en… nou ja, gewoon; enzo! Enzo met “mijn” nachtzuster. Met de geboorte van Max vorige maand, heb ik goed gekeken naar al het personeel in het ziekenhuis, maar geen spoor van “de mijne”. Je bent op den duur bijna geneigd om te gaan denken dat je het gedroomd hebt.

Maar ik had het niet gedroomd!

Echt niet!

Toch?

Tóch?!?!?!

Het leven gaat door…

Gistermorgen ging ik voor het eerst naar het zogeheten “borstvoedingscafé” hier in het ziekenhuis. Iedere maandagochtend van 10 tot 12 uur komen in een gezellige ruimte mama’s te samen die allemaal borstvoeding geven. Het is niet alleen erg leuk, maar tevens kunnen de mama’s er ook met hun praktische vragen terecht, bij de lactatiekundige die er standaard bij aanwezig is. Vanmorgen besloot ik ook te gaan.

Ik kwam aangesjouwd met onze kleine knul in de maxicosi en de jongste dochter (net 3 dus) aan de hand. Ik deed de deur open, stapte binnen en…

…. keek dé zuster aan.

Mijn zuster!!!! De nachtzuster van toen. Die nu als lactatiekundige aanwezig was.

Na 3 jaar kon ik eindelijk bedankt zeggen en dat heb ik dan ook volmondig gedaan. Ik was bijna in staat tot omhelzen, maar kon me nog net beheersen.

En na 3 jaar, kon ik tevens definitief voor mezelf vaststellen…

…dat het toch echt geen droom is geweest… 😉

De droomnacht in september.

© Eveline – September 2014

Advertenties

Je hebt er geen kasseien voor nodig!

Nu had ik zeker een maand of 9 à 10 niet op de koersfiets gezeten. Ik was namelijk bang dat ik zwanger en wel zou vallen. Het was serieus nog nóóit gebeurd hoor, maar je zal het net zien. Bochtje te kort met veel snelheid, steentje in je wiel, je voet niet uit je pedaal geklikt krijgen. Het zit in zo’n klein hoekje dat ik me daar tijdens mijn zwangerschap niet aan bloot heb durven stellen. En vlak na de bevalling natuurlijk ook niet. Maar enfin, de kleinste mup is inmiddels bijna 8 weken nu en werd het tijd om weer eens wat te gaan doen.

Let’s go!

Gisteren zijn mijn man en ik samen een rit gaan fietsen. We hadden oppas voor twee uurtjes voor onze drie kids, en de jongste had ik nog de borst gegeven vlak voor we doorgingen. We hadden de tijd een mooie trip te gaan doen dus.

Een week of twee geleden had ik al een uurtje op mijn koersfiets gezeten, maar dat uurtje viel werkelijk in het niets bij de 2 uur die we gisteren gedaan hebben. Het was een ware training. Althans; voor mij dan. 😉

Kasseienpret?

Na een kilometer of, ik weet het niet, 15 ofzo, stelde mijn man voor om ergens links af te slaan. En hij zei erbij;

“Niet schrikken hè, gewoon doorfietsen!”.

En ineens reden we op kasseien. Aaaaahhhh! Ik keek vooruit en zag dat dit nog zeker een meter of 500 doorging. Jeetje, wat was dat zwaar. En ergens voelde het gevaarlijk.

“Ah, ik vind dit helemaal niks, dit is vreselijk!”, was mijn reactie.

“Stop maar, dan rijden we wel terug!”, riep hij.

En ineens dacht ik; no-way-José! We stappen niet af en we gaan ook niet terug!!! We zetten door, net als in het echte leven; je geeft niet op als de weg enkele obstakels vertoont. Tanden op elkaar zetten en doorbijten. Deze gedachte werkte. Zónder te vallen! En des te meer genoot ik overigens van de vlakke weg na de kasseien. Zelfs al was die even later weer hartstikke bergopwaarts.

Uiteindelijk een ritje van zo’n 37 kilometer in de benen gehad met een paar kleine hellingen inclusief. Kortom; het was een sportief middagje. Echt genoten!

Oeps!

Vlak voor ons eigen huis draaiden we de stoep op en stopten voor de poort. Dat wil zeggen; mijn man stopte. Ik viel uit het niets omver, omdat ik te laat tot het besef kwam dat m’n linkervoet nog vastgeklikt zat.

BAM!!!!!! Voor m’n eigen huis, plat op m’n bek!!! Is dus serieus nog niet eerder gebeurd, ik had tot dan toe een val-vrije-geschiedenis met m’n koersfiets.

Zo zie je maar; je hebt er geen hoge bergen, harde snelheid of kasseien voor nodig… 😉

© Eveline – September 2014

Afbeelding verkregen via Google.nl

Ken je partner!

Mijn man heeft een andere radio in mijn auto geïnstalleerd en legde me daarna uit hoe de knopjes werken. Hij liet me tevens weten; onder de nummers 1 t/m 5 zitten de meeste leuke radiostations, zoals Q-music, Radio 538, etc.! Betreffende de 2 draaiknoppen die zich op de radio bevinden zei hij;

“Níet aan deze knop draaien voor het volume, want die is niet voor volume, je gaat hiermee naar nieuwe zenders zoeken en dan is’tie weer ruizig en ellendig, dus hier gewoon niet aan zitten!! Díe is wel voor het volume!”

…terwijl hij wees naar de goede knop.

“Dus vrouw: dít is volume, en dát is een knop waar we afblijven!”.

Mijn reactie hierop was;

“Hallo, ik ben geen retard hoor, komt wel goed!!!”.

Vorige week was het kinderfeestje van onze oudste dochter en toen er een leuk muziekje op kwam, wilde het vriendinnetje van mijn dochter (die naast mij van voor zat), goedbedoeld de radio harder zetten.

“Mag dat?” had ze gevraagd.

Op mijn ‘tuurlijk’ ging ze vliegensvlug met haar hand naar de knoppen en nog voor ik kon zeggen welke knop ze moest hebben, draaide ze al. Oh shoot, verkeerde knop dus! Wist dat kind veel! Een ruis op de zender was het gevolg en terug draaien had geen zin, merkte ik meteen al op. Radio 538 was foetsie en blijkbaar was ik toch meer retard dan ik zelf dacht, want ik kreeg het ook niet meer goed. Dan maar op een andere zender gezet.

Afgelopen week had mijn man de auto nodig, want hij en een maat gingen op pad. Radio 538 is ver z’n favoriet en daar zal hij ‘m dan ook als eerste op gezet hebben. En ik weet zéker hé mensen, dat zijn reactie op het oorverdovende geruis is geweest;

“Ik had het nog zó gezegd, niet aan deze knop draaien! Dát is de volume knop, dít is afblijven! Kunt ook niks aan die vrouwen over laten hè!”.

Ik heb verder maar niks gevraagd noch gezegd. Ik had het namelijk inderdaad met het grootste gemak zelf veroorzaakt kunnen hebben :-P…

Luxe probleem, noemen ze dat toch? 😉

© Eveline – September 2014

Met je goede gedrag!

In de weken na de bevalling word je overspoeld met bezoek. Leuk & gezellig, maar wel enerverend. Na een week of 4 neemt het lopende-band-bezoek af, maar voorbij is het nog niet. Kleine Max is aankomende week 8 weken oud, en wij krijgen nog altijd kraamvisite.

Zo stond er ook gisteren visite op de kalender. Om 10.00 uur sharp. Twee volwassenen en twee kinderen. Om welgeteld kwart over negen trok ik de koelkast open en kwam tot het besef dat ik niet kraamvisite-ready was. Buitenom koffie en thee, had ik eigenlijk niets meer in huis. Geen frisdranken, de melk was die ochtend bij het ontbijt op gegaan, het laatste pakje appelsap was met de oudste mee naar school gegaan en het beschuit-met-muisjes-gerei was ook nergens meer aanwezig. Vervangende koekjes idem.

Shoot!

Ik kreeg het vervolgens voor elkaar gebokst om hals over kop nog naar de winkel te racen. En da’s een organisatie hoor, met een peuter en een baby waar je rekening mee moet houden. Met mijn haren wild geslagen en het zweet op m’n voorhoofd, wrong ik mijzelf een weg door de supermarkt. Frisdranken, pakjes appelsap-&sinaasappelsap, vruchtensap, melk, beschuit, muisjes, koekjes. Alles!!!! De rest van de boodschappen zou ik ’s middags wel doen. Ik rekende af en snelde naar huis.

Voldaan doch lichtelijk bevend, plofte ik om welgeteld 09.50 uur terug op de bank. I made it! YES!!!! Ik was helemaal bezoek-klaar.

Toen de visite gearriveerd was vroeg ik vol trots wat ze wilden drinken. Kom maar op, dacht ik, ik heb álles in huis.

“Oh, een glaasje kraanwater is prima!”,

“En graag koffie voor mij!”.

Op de vraag of ze beschuit met muisjes wilden;

“Oh nee dank je wel, komen net van het ontbijt af!”

© Eveline – September 2014

Afbeelding verkregen via Google.nl

Mens, wat ben je mooi

Soms kun je uit het niets geraakt worden door woorden. Geschreven of gesproken. Wat ik echter nog niet eerder heb ervaren is dat een reclame op tv mij raakt. Echt raakt! But it did, en wel die nieuwe reclame van zorg-verzekeringsmaatschappij Menzis. En goed, het is natuurlijk ook hun bedoeling om op je gevoel in te spelen, en goed… overstappen doe ik vooralsnog niet hoor, maar de reclame heeft me. They had me at hello ;-).

Vandaag dus even geen eigen tekst. Wel de tekst van Menzis.

“Mens, wat ben je mooi!”

Mens, kijk eens naar jezelf
en bewonder hoe bijzonder je eigenlijk bent.
Met je drang, je plan, je tevreden, maar nooit lang, omdat het altijd beter kan. Beter dan.

Mens, wat ben je mooi als je lacht.
Om jezelf, om de ander
ongeacht, harder dan gedacht,
of soms gewoon stiekem,
zacht.

Mens, wat ben je mooi als je doorgaat, tegen de tegenslag.
Jezelf verslaat en daar dan oprecht verstelt van staat.
Mens, wat ben je mooi als je de onmacht eventjes ontkracht.

Dus kijk naar jezelf en besef;
je bent als geen ander,
uniek en toch net als iedereen,
een mens.

Mens, kijk eens naar jezelf
en bewonder hoe bijzonder je eigenlijk bent.
Met je liefde, je geluk,
je pech en je opsmuk
alles of niets, je altijd iets.

Mens, wat ben je mooi als je liefhebt.
Samensmelt en het verschil dat jullie maken bij elkaar optelt.
Mens, wat ben je mooi als je de essentie raakt,
nieuw mensje maakt,
om meer dan jezelf geeft,
opeens in de toekomst van een ander leeft.
Mens, wat ben je mooi als je het stokje doorgeeft.

Dus kijk naar jezelf en besef;
je bent als geen ander
uniek en toch net als iedereen,
een mens.

Mens, wat ben je mooi.

~ Menzis

© Eveline – September 2014

Afbeelding verkregen via Google.nl

Ballet-universum

Dertien jaar! Dertien jaar heb ik op ballet gezeten. Van mijn 5e tot mijn 18e. Op de balletschool hier in de stad. De enige echte, met een juf die ballet is en ademt. Háár balletschool.

Onze oudste dochter kwam er zelf mee… Een paar vriendinnetjes van haar zaten er ook op en zij wilde ook erg graag! Ballet dus. We hadden toen met haar afgesproken; je mag op ballet als je je A & B-zwemdiploma hebt. First things first. Net voor de zomer was dit een feit en dus was het deze maand zover. Bij haar proefles had ik haar zusje en broertje-lief mee, met als gevolg dat ik het hele gebouw door aan het scheidsrechten en borstvoeden was, in plaats van dat ik fatsoenlijk naar mijn oudste kind voor-het-eerst-op-ballet kon kijken. Gisteren tijdens haar 2e balletles pakten we het anders aan; ik had een uurtje oppas voor de twee andere telgen, en kon op mijn gemak publiek spelen.

Ik schopte mijn pumpjes uit, deed de sokken aan die ik had meegenomen, trok ze warm en hoog over m’n legging heen en betrad de prachtige balletstudio. Zelfde balletschool als toen. Zelfde fantastische juf. We zijn alweer ruim twaalf jaar verder, maar alles was nog precies hetzelfde. Hetzelfde, in het universum dat ballet heet.

Het ontroerde me diep toen ik zag dat “mijn” balletjuf de hand van mijn dochter pakte en samen op de klassieke noten door de studio heen dansten. Wow! Wat gaat mijn dochter prachtige jaren tegemoet, met het terugkerende wekelijkse uurtje balletles als veilige haven. Met waanzinnige optredens en een hoop plezier.

Ja, het ontroerde mij echt. Waar is de tijd gebleven?

Toen de les klaar was stapten we in de gang en terwijl ik mijn hakken terug had aan gedaan en nog even op mijn dochter wachtte, stond een vader van 1 van de andere leerlingen mij heel raar aan te kijken.

Oké, what’s your problem?!?!

Vlak voor het naar buiten gaan zag ik zijn probleem. Of eigenlijk het mijne… Ik had m’n hakken wel terug aan gedaan, maar m’n sokjes niet terug uit….

Oeps! 😉

© Eveline – September 2014

Heftige prik!

Al zolang ik me kan heugen geven wij onze kinderen drinken waarvan ruim de helft van de beker aangevuld wordt met water. Gewoon, met kraanwater! En bij bijna alles dus ook echt; appelsap, melk, ice tea, vruchtensap, en een héél enkele keer “prik”. Ze drinken het bij ons nooit puur (behalve als ze een pakje krijgen), maar altijd met minimaal half water. Voelt gewoon goed, klinkt gezonder én beter voor de tanden omdat het natuurlijk minder zoet is (lees er meer over hier!). En ja; onze kinderen weten wat dit betreft niet beter en dus vinden ze het prima.

Afgelopen weekend waren we met de kids op pad en besloten ergens wat te gaan drinken. De serveerster kwam en de oudste bestelde een 7-up. Of althans, nee; ze probeerde het eerst met een cola. Dit vond ik niet goed, en al helemaal niet als het niet aangevuld werd met water. Dus toen werd het een 7-up. Nou, vooruit! Moet een keer kunnen.

Toen de bestelling op tafel kwam, kreeg ze haar 7-up, maar zonder glas. Dus het flesje met een rietje er in. Ze nam een grote slok, trok een pittig gezicht en zei tegen de serveerster;

“Poeh! heftig hoor! Kan er wat water bij?”. 😉

De serveerster (jong meisje nog) wist niet goed wat ze er mee aan moest. Wel keek ze mij heel vreemd aan!

Wacht maar meid… Tot je zelf kinderen hebt. You will cross that bridge too, when you get there!

© Eveline – September 2014