Onaantastbaar

Onaantastbaar, omdat je het niet ziet.
Volledig solide, maar toch ook weer niet.

Onaantastbaar, het treft mij in vlagen.
De tijd gaat voorbij, ook de onbeantwoorde vragen.

Ondanks de zekerheid van de dood, is het soms nog altijd niet te bevatten.
Niet te bevatten dat jij er niet meer bent.

Onaantastbaar is het gesleten verdriet, het gemis, de tijd zonder jou.

Maar, wanneer mijn jongste dochter dan uit het niets ineens zegt dat oma “Hoek” voor de deur staat, tovert dat een heuse glimlach op mijn gezicht. Want ik kan wel tegen dat peutertje zeggen dat dat niet kan of niet bestaat…

… maar wie zegt dat?

Onaantastbaar… Dat blijft het wel.

© Eveline – Oktober 2014