Er zijn er getrouwd.
Er zijn er begraven.
Er hebben er om vergiffenis gevraagd.
Er zijn er gedoopt. Ook ik! Op een koude dag eind 1983. Samen met een lief klein jongetje, een dorspgenoot. Een dorspgenoot die er ruim 23 jaar later begraven werd. Auto-ongeluk. Bah!
Ik werd er, net als zoveel anderen, ieder week door mijn moeder mee naar toe genomen. Iedere zondag opnieuw. Naarmate ik ouder werd begon ik langzaam steeds minder mee te gaan, maar de basis was er gelegd.
Ik volgde er zondagsschool. Bonte-avonden. Wafels bakken en rommelmarkt.
In de ochtend, de middag, de avond; ieder uur de klokken. Het uitzicht, het beeld.
De kerk.
De kerk in het Zeeuwse dorp Hoek. Op “d’n-Oek” is gister dé protestants-hervormde kerk bijna volledig afgebrand. Toen de brandweer eenmaal ter plaatse was, was er al geen houden meer aan. Het helder rode vuur was zichtbaar achter het glas-in-lood en de mensen die er rond stonden, konden slechts met weemoed toekijken.
Toekijken hoe de hel in de hemel bulderde. Hoe het glas sprong. Hoe de toren instortte en hoe het dak verpulverde.
Toekijken hoe tal van herinneringen in rook opgingen.
Toen ik later de dag op Hoek ging kijken, was het vuur gedoofd.
De kerk ook.
Het geluid ebde weg. Het werd stil.
Terwijl ik door de roet-schilfers tot aan het afgezette gedeelte schuifelde, rook ik het zwarte slagveld. Ik zag de puinhoop van steeds iets dichterbij. Ik sloeg een hand voor m’n mond van schrik en ik keek naar de ingang, die gek genoeg nog helemaal intact leek.
De stilte bleef over. Stilte, op het uur, ieder uur opnieuw.
Stilte op Hoek. 1 januari 2015.
Een nieuw jaar, met een zwart randje op de eerste dag.
© Eveline – Januari 2015
About my so called life! 
Eeuwig zonde.
Gelukkig zijn daar de herinneringen nog…
Ach wat erg, wat zonde!
Was het brandstichting, of loopt het onderzoek nog?
Ik kan me voorstellen dat de stilte oorverdovend moet zijn.
Wat zonde! 😦
Dit heb je ontroerend verwoord Eveline. Een zichtbaar verleden is voor goed weg ondanks de herinneringen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er met een weemoedig gevoel naar hebt gekeken en velen met jou. Ik hoop van harte dat het niet aangestoken is.
Met oprechte deelneming
Ontroerend geschreven…
Erg jammer. Ik ben erg gedoopt, ging er naar de zondagschool en naar de kerk met feestdagen en ook begrafenissen. Eerst het huis afgebrand waar ik geboren ben en nu ook de kerk waar ik mooie herinneringen aan heb. Deze herinneringen bestaan nu slechts in mijn hoofd.
Het valt zwaar. Vorig jaar vanaf hier mijn vader naar het graf gedragen en enkele maanden terug mijn oma.
Mooi verwoordt Eveline
Mooi vanuit je gevoel geschreven. Heel zonde dat de kerk op d’n Oek er niet meer is…
Zeer mooi verwoord.