De Koning!

Gisterochtend (27 april 2017) liep ik de kamer binnen van onze 2-jarige zoon. Hij stond in z’n slaapzakje rechtop in zijn ledikant. Enthousiast bulderde ik; 

“Max! Wie is er jarig vandaag?”……. 

//// 

Onze koning. En dat hadden mijn vriendinnen en ik die nacht al uitbundig gevierd. 

Hossen, tossen, rossen! Geniaal. En door een stel jonge dudes werden wij ook nog eens zo’n 4 jaar jonger geschat. Ik doe het er voor (uuuuh, ik bedoel dus; dat ik het compliment aan neem 😄). 

We zouden het niet laat maken. Dit keer écht niet. Nou, laat was het ook niet, daar kunnen we het allemaal over eens zijn. Wél vroeg (04.00 uur 😗). Haha! Ach ja! De kinderen echter hadden er maling aan en verzochten in de vroege ochtend hun normale portie aandacht. En terecht! Tegen het middag-uur vertrokken de twee dochters (9 & 5 jaar) en ik richting de speeltuin waar van álles georganiseerd werd. Zoon-&manlief kwamen makkie an iets later afkakken, ná het middagdutje (van waarschijnlijk zowel vader als zoon 😋!). 

Het was genieten. Door de wolken scheen de zon en er werd vrolijk door de miezer heen gespeeld. Het was… heerlijk =). Echt. 

De dag afgesloten met een hapje uit eten, samen met vrienden. Kortom; wij hebben de verjaardag van de Koning goed gevierd =). 

/// 

….. Er kwam echter geen reactie. Dus ik vroeg het nog een keer; 

“Wie is er vandaag nou jarig, schat?”. 

Toen de kamer ondergedompeld bleef in silencio gaf ik zelf het antwoord maar; 

“Onze Koning!”, 

waarop Max onmiddellijk zijn handen omhoog zwiepte en riep; 

“Max!!!”. 

Dus! 😜 

© Eveline – April 2017 

Stemfie

En eindelijk was de dag daar! Stemdag! En oké, ook de dag dat ik de 34 aantik 🎉, maar dat daargelaten. Na meermaals de stemwijzer te hebben ingevuld kwam ik toch écht uit op Groenlinks. En ik heb gestemd op nr. 2 van de lijst; Kathalijne Buitenweg. Blij! Het is goed zo =). 

Op wat en wie hebben jullie gestemd? 

© Eveline – Maart 2017 

Nu is het droog!

De wereld staat in vuur en vlam, zowel letterlijk als figuurlijk. Talloze vluchtelingen stromen vanwege oorlog en ander extreem gevaar richting het westen. Zwarte piet wordt verbannen van het Nederlandse Sinterklaas feest (dat zou dan tegen racisme moeten pleiten; de kleur zwart verbieden… ja, het is zó onlogisch dat ik dacht; ik licht het even toe!). En als klapper op de vuurpijl is Donald Duc… uuh Trump vandaag gekozen tot president van Amerika.

Toen mijn man vanmorgen in alle vroegte de slaapkamer terug binnen kwam lopen en zei:

“De wereld is gek geworden! Trump gaat winnen!”,

was oprecht één van de eerste dingen die ik dacht:

Nou, onthoud dit maar goed….. dit is dan dus “mijn” moment! Mijn “hét” moment wat ik over 40 jaar tegen mijn kleinkinderen vertel: waar ík was toen ik hoorde dat Donald Trump (zeer vermoedelijk) president van Amerika ging worden. Want laten we eerlijk zijn: dit is een bizar en onverwacht, doch héél belangrijk stukje geschiedenis waar we nu allemaal getuigen van zijn. En hoe dit ook uit gaat pakken, dit komt later in de geschiedenis (e-)boeken. Dik, cursief, onderstreept. In het hoofdstuk “Onvoorstelbaar”.

Je had 9/11 en nu heb je 11/9….. En dan ook nog eens zo’n druilerige dag: regen, nattigheid en donkere wolken. Ik had heel enthousiast een witte broek aan, die niet zo wit meer bleef. Nadat ik vanmorgen had gewerkt en vanmiddag thuis kwam, plofte ik met een kop koffie op de bank en overdacht zo, al de gebeurtenissen van de laatste tijd. En ik verzuchtte:

“En dan is het óók nog eens letterlijk zo’n donkere, regenachtige dag!”.

Onze jongste dochter (5 jaar) keek mij verwonderd aan en zei opgewekt:

“Niks mis met vandaag! En kijk mama: nú is het droog. Kom, we gaan naar buiten!”.

Zo! Slaat zij even de spijker op z’n kop. Het is nú droog, dus we gaan er nú van genieten.

Laten we die levensles maar meenemen de toekomst in. En verder? Gewoon blijven ademen.

© Eveline – November 2016

Laura!

Van de week broeide het bij me en ik besloot er vandaag een blog over te schrijven. Ja! Ik had veel gedachtes en een duidelijke mening. Dat moest op papier! Tot ik vanmorgen de column van Maan Leo in de PZC Las. Over Laura! Laura in Qatar. En omdat ik het werkelijk níet beter had kunnen verwoorden dan dat Maan heeft gedaan, bij deze geen blog van mezelf, maar wel de link naar de, mijns inziens ijzersterke, column van Maan Leo.

Klik —-> HIER.

(Foto Maan Leo, van Jeroen Berends Fotografie & Film) 

© Eveline – Juni 2016

Heb lief! is wat zou moeten gelden.

Ik heb je lief, is wat zou moeten gelden.

Hier, daar, en overal.

 

Ik heb je lief,

als de zon opkomt en weer onder gaat.

Maar ook in het donker, als alle lichtpuntjes weg lijken,

wil ik je houvast zijn en zal je mijn hand reiken.

 

Ik heb je lief, is wat zou moeten gelden.

Elkaar aankijken en beseffen;

we respecteren wat de ander doet en waar hij voor staat.

Voor wie hij is en waar hij gaat.

 

Ik heb je lief, niet omdat we het altijd eens zijn,

maar omdat ik de lichtjes in je ogen zie.

En ik wil ze blijven zien.

 

Nu, later en voor altijd.

 

Ik heb je lief, is wat zou moeten gelden.

Maar in plaats daarvan is er haat en angst.

Als een zinderende rilling die je krijgt bij koud weer,

overheersend aanwezig en het wordt alleen maar meer.

 

Hel en verdoemenis,

gurige rook en verdriet.

 

De zon kwam op en had een mooie lente dag willen tekenen,

maar het was louter blinde paniek, wat donker geschetst aan het licht kwam.

 

Onmacht en buikpijn was wat restte.

Was?

Is.

 

Wordt dit het decor op het toneel waar onze kinderen een rol in zullen spelen?

Is dit het toekomstbeeld?

Maar als ik dan zo met mijn 3 kinderen in het lente-briesje de speeltuin in schuifel, weet ik wel heel zeker: wíj hebben lief!

En haat zal niet overwinnen.

Heb lief!, is wat zou moeten gelden. 

Hier, daar, en overal.

(Ter nagedachtenis aan alle slachtoffers en hun familie en vrienden, naar aanleiding van de gruwelijke aanslagen in Brussel d.d. 22/03/2016).

© Eveline – Maart 2016

Stop met verstoppertje

Borstvoeding… mooi & natuurlijk. Al een aantal keer heb ik hier met veel plezier over geschreven. Niet meer dan normaal dat je je baby de borst geeft (of in ieder geval probeert te geven). Dat is mijn mening en hoe een ander daar in staat en over denkt, mogen zij gelukkig ook helemaal zelf weten. Ik zal nooit een zwangere dame een richting in proberen te duwen om maar op borstvoeding uit te komen. Leven en laten leven. Zelf ben ik ook groot (nou… semi groot dan 😉 ) geworden op flesvoeding, dus hoe dan ook; groeien doen baby’s toch wel.

Anyways, borstvoeding dus. Het geven van borstvoeding gebeurt ook wel eens “en public”. Ik heb alle drie onze kindjes verwend met borstvoeding en ik heb hier ook nooit een probleem van gemaakt om dit “open en bloot” te doen. Wel ging ik altijd met mijn rug naar het grote publiek zitten of zocht een rustig plekje op. Nu ik er aan terug denk, besef ik dat ik dat niet voor mezelf deed, maar voor de ander. Zodat een ánder zich niet ongemakkelijk zou gaan voelen, bij mijn voeden. Hoe absurd eigenlijk?

Afgelopen weekend was ik op een feestje. Een goed vriendinnetje vierde haar verjaardag en haar woonkamer zat vol. Eén van aanwezige dames was luttele weken geleden bevallen en zat met een prachtig klein baby’tje op de arm. Even later zag ik haar met een mooie grote design shawl op en rond haar borst. Schitterend gewaad, ik was oprecht aan het staren. Ineens realiseerde ik me dat haar baby weg was. Niet in de maxi cosi. Niet op haar schoot, niet bij een ander. Uh, waar is je baby???

Wat bleek: ze had een voedings-doek. Een doek, waar je je baby volledig onder/achter kunt leggen en je op je gemakje, zonder enige vorm van blootstelling, kunt borstvoeden. Zelfs geen baby meer te zien. Mijn eerste reactie was; wow 😀 ! Hoe leuk, ze verzinnen ook steeds meer! Maar mijn eerstvolgende gevoel was: wat is het toch eigenlijk volkomen absurd. Overal rond ons heen zie je blote borsten. Hoe groter hoe beter. En public, schuddend in kroegen, hangend op tafels en zwierend op tv. Overal piemels. Ballen. En dikke bipsen. Alles en bijna iedereen is anno 2016 hartstikke open en bloot. En dat is allemaal meer dan oké. Maar nee, wanneer een mama haar kindje de borst wil geven, dan word je soms bijna behandeld als uitschot. Wát, voedende mama??? Wat wat zeg je daar? Ga jij nou je tiet buiten je trui gooien om je baby te voeden? WAT?????!!

En dan te bedenken dat je eigenlijk niet eens iets ziet. Werkelijk niks.

Wel nondejuh mensen! Jammer eigenlijk, dat ik geen borstvoeding meer geef, want ik zou à la minute een provocerende foto plaatsen, voedend & lachend en wel. ZONDER DOEK! Kijk, en nu kan ik alsnog wel provocerend mijn blote borst(je) op de foto zetten, maar ja…. ten eerste valt er bij mij niet veel te zien ;-), en ten tweede is het niet bijzonder, want blote tieten zien we overal!

Borstvoedende mama: stop met verstoppertje spelen. Doe gewoon, je ding. Net als de rest.

(Bovenstaande tekst is niet van toepassing op de mama’s die zich er zélf ongemakkelijk bij voelen om “en public” de borst te geven. Dan is het ieder zijn recht om jezelf en de baby af te dekken of een rustig plekje op te zoeken :-D.)

(Twee fotootjes van toen ik nog wel borstvoeding gaf. Fotografe: José Puister.)

© Eveline – Januari 2016

Quote of the day ~ •20

Hele fijne feestdagen toegewenst, voor jullie allemaal :-).

Dat iedereen er maar ENORM van mag genieten.

© Eveline – December 2015

(Afbeelding verkregen via Google!)